Twee jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop.

Morgen is het al weer twee jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had met uitzaaiingen in mijn rug. Twee jaar alweer. En wat is er een hoop gebeurd in die tijd. Niet alleen heb ik eindelijk weer haar, maar ik heb ook verschillende operaties gehad. Mijn lijf is anders, mijn haar is anders en ik ben anders.

Mijn haar in twee jaar

Ik heb twee jaar haar in 14 verschillende foto´s vastgelegd. Als ik zie hoe het is veranderd in die tijd. Van kaal naar bij 15 centimeter haar. Mag ik toch best wel zeggen dat alle kapsels mij staan, toch? Ik twijfelde over de foto van mijn kale kop, maar ook dat hoort erbij. Kankerpatiënten mogen zich er niet voor schamen, dus heb ik besloten hem erbij te doen. Want hij hoort er bij. Twee jaar haar vastgelegd in 14 foto’s.

Ik herinner mij het als de dag van gister

De foto helemaal links onderaan had ik net na de diagnose gemaakt. Ik wil blij kijken, maar ik denk dat je het verdriet in mijn ogen kan zien. Het was niet om mezelf, maar voornamelijk om mijn kinderen. Ik zou het verschrikkelijk vinden als zij zonder moeder moesten opgroeien. De uitslag van de biopt herinner ik mij nog als de dag van gister. Verslagen zat ik in die stoel. Vol verdriet. Pas toen alles duidelijk was kwam de vechtlust. Maar die twee weken van onzekerheid. Dat was echt verschrikkelijk!

Opstaan en doorgaan

Maar je staat op, trekt je zelf overeind en gaat. Op karakter heb ik het volgehouden en met humor kon ik het dragen. Het voelt nog steeds aan als een film. Alsof het mij niet is overkomen. Gek toch? Er is zoveel gebeurd. Niet alleen kreeg ik chemo’s, maar ook een dubbele borstamputatie en bestralingen. Als toetje kreeg ik ook nog te horen dat ik een afwijking heb in het ATM-gen. Bofferd.

Nog lang niet klaar na twee jaar

In 2021 kreeg ik drie keer een zometa infuus en mocht ik elke dag een pilletje letrozol slikken. De opvliegers kwamen maar ik leerde er mee te leven. Maar omdat mijn lijf toch weer hormonen aan wilde maken kreeg ik lucrin injectie. Drie weken geleden werden mijn eierstokken en eileiders eruit gehaald. Maar het einde is nog lang niet in zicht. De heftigste operatie moet nog komen en de medicijnen moet ik nog zeker 8 jaar slikken. Maar misschien wel mijn hele leven. Ik vind het prima. Zolang ik mag en kan genieten van het leven vind ik het goed.

Een dag om te vieren

En alleen daarom vier ik op 23 april dat ik leef. Twee jaar na mijn diagnose leef ik en hoe! Ik mag en kan zeggen dat ik alles goed door kom. Mijn lijf is echt een wonder en doet het buitengewoon goed. Na alle dingen die ze heeft moeten ondergaan is ze nog steeds sterk. Een powerlijf en dat mag gevierd worden. Ik vier morgen het leven! Ik ben dankbaar voor alle onderzoeken, want zonder die onderzoeken naar kanker waren ze twee jaar geleden niet voor genezing gegaan maar voor verlenging.

Nieuwe doelen voor het komende twee jaar

Er staat nog een hoop te gebeuren de komende jaren. Operaties die echt moeten gebeuren, maar ook cursussen en workshops die ik wil geven, én wil volgen! Woensdag 25 mei ga ik een cursus geven over hoogsensitiviteit en woensdag 11 mei ga ik mij oriënteren op management. Ik wil namelijk meer dan alleen voor de klas staan. Ik heb genoeg doelen voor het komend jaar. Droom groot en geef nooit op. Mijn nieuwe motto! Er is zoveel om voor te leven.