Zometa, the one who knocked me out

De chemo behandelingen gingen prima en ook van de dubbele borstamputatie had ik weinig last. Dan zou zo´n Zometa infuus mij weinig doen, toch? Wat heb ik mij daarin vergist.

Mijn lichaam kan een hoop hebben

Tijdens de chemo’s voelde ik mij de eerste dagen alsof ik een licht griepje achter de rug had. De dagen daarna was er niks meer aan de hand. Na mijn operatie kon ik na twee weken al een heleboel zelf en na een maand zat ik al in de auto. Van de letrozol (hormoontabletten) had ik wel wat verwacht, maar ook daar heb ik weinig last van. En dan de bestraling. Op die ene dag voor kerst na, ging dat ook best prima. Mijn lichaam is sterk en kan een hoop hebben. Dan moet Zometa ook te doen zijn, toch?

Weer op de afdeling

De dag voor de behandeling startte ik al met paracetamol om een mooi “laagje” op te bouwen. Ze zeggen twee uur voor de behandeling. Maar ik dacht hoe eerder je begint, hoe beter, toch? Die ochtend bracht ik Joshua naar school en vergaderde ik online met collega’s. In de middag werd ik opgehaald door mijn moeder om Joshua van school te halen. Met zijn allen brachten ze mij naar het ziekenhuis. Het voelde een beetje als thuis komen. Toen ik op de afdeling kwam werd ik weer verwelkomd door die geweldige lieve vrouwen achter de balie. Stiekem had ik ze gemist. Zij hebben er mede voor gezorgd dat mijn behandelingen een stuk “gezelliger” werden.

Zometa erin en klaar

Ik werd doorgestuurd naar kamer 31. Een kamer met meerdere bedden, maar ik had de ruimte voor mezelf. Ik had de keuze uit een bed of stoel. Om mij niet een patiënt te voelen, koos ik voor de stoel. De verpleegkundige onderzocht mijn armen, keek mij medelevend en zei dat het lastig werd en ze het infuus niet in mijn hand kon doen. Tja, story of my life. Waar is de PICC lijn als je hem kan gebruiken? Gelukkig kon hij ook in de holte van mijn elleboog. Infuus erin en gaan. Binnen een half uur was het gedaan en stond ik weer met mijn jas aan in de hal.

Zometa, you surprised me!

In de nacht van maandag op dinsdag voelde ik mij steeds slechter worden. Het zal toch niet waar zijn? Ik wist dat ik kans had op griepachtige verschijnselen. Maar als ik alles zo goed door kwam, dan moest dat bij zometa toch ook wel lukken? Wat heb ik mij daarin vergist! Die ochtend werd ik wakker met 40 graden koorts. Zowel mijn botten als spieren deden pijn. De wandeling van mijn bed naar het toilet voelde aan als een marathon. Zometa had mij knocked down geslagen. Ik kon niks meer. Zo warm als de zon en toch het zo kou hebben als op de Noordpool. Isabel was naar mijn schoonmoeder, maar voor Joshua had ik niks geregeld. Ik had namelijk verwacht dat ik het zelf wel kon doen. Niet dus.

“Mam, kan je helpen?”

En dan is er maar één iemand die je kan bellen…… je moeder! Mijn moeder heeft gelukkig een auto en is binnen een mum van tijd bij mij. Dus binnen een wip en een zucht stond ze in mijn huis om Joshua’s tas klaar te maken en naar school te brengen. Zo fijn dat dit kan. Ook kon ze hem ophalen, dus had ik de hele dag de tijd om uit te rusten.

Veel heb ik die dag niet gedaan. Vier keer per dag slikte ik paracetamol, maar mijn temperatuur wilde niet echt zakken. Ik had gelezen dat als je boven de 38,5 graden koorts zat je moest bellen, dus toen ik rond vier uur nog op 40 graden zat, heb ik maar gebeld. Ik kreeg te horen dat dit heel soms voor komt en dat ik moest afwachten. Als het de volgende dag nog zo was, moest ik weer bellen.

Ietsje beter

Die nacht sliep ik weer erg slecht. Zo had ik het ontzettend koud en daarna was ik weer een kacheltje. Alles deed pijn. Ik ging met 40 graden koorts naar bed en stond op met 38 graden. Dat is goed, toch? Die dag ging het al iets beter, maar rond etenstijd begon ik toch weer te gloeien. Uiteindelijk ging ik weer met 39 graden koorts slapen. Wanneer zou dit stoppen?

En nu is het donderdag. Ik ben koortsvrij opgestaan. Heb een goede nacht gehad, maar voel mij nog steeds alsof ik een marathon heb gerend. Ik ben volledig uitgeput en dat snap ik ook wel. De afgelopen dagen had ik een hartslag van 110, terwijl ik rustig op de bank zat. En ook in mijn week overzicht is het te zien. Mijn lijf heeft gewoon keihard moeten werken en is nu aan het herstellen. Dat kost tijd en energie. En dat voel ik.

Genoeg energie voor een feestje?

Joshua is zaterdag jarig en morgen viert hij het op school. Daarvoor moet nog een hoop geregeld worden. Heb ik genoeg energie om dat allemaal voor elkaar te krijgen? Gelukkig heb ik een lieve mama die graag helpt. Samen met Joshua gaat zij alle cupcakes maken voor de mensen die langs komen rijden. De traktaties voor de klas heb ik bij Jady’s traktaties vandaan gehaald. De taart voor zijn feestje heb ik bij besteldtaart.nl besteld en wordt morgen bezorgd. Dan hou ik vast nog wel energie over voor de traktatie voor de juffen.

Gelukkig gaat het steeds beter, maar als ik dit elk kwartaal krijg voor de komende 10 jaar. Pff…. Ze zeggen dat de eerste het ergste is en dat het daarna steeds minder wordt. Ik hoop dat ze gelijk hebben. Ik wil niet vier keer per jaar zo ziek zijn. Zometa, je hebt mij verrast! En niet op een positieve manier.

Gratis kaartje sturen?

Wil jij Joshua (of iemand anders) ook verrassen met een kaartje? Kaartje2go heeft een hele leuke actie. Je kan een code aanvragen waardoor je gratis een kaartje naar iemand kan sturen. Een kaartje van texel, maar ook op alle andere kaarten is de code van toepassing! Klik hier voor de actie.