Kind aan huis in het ziekenhuis

Als ze bij de balie naar je zwaaien, de deur wordt opgehouden en de dames achter de balie op verschillende afdelingen je kennen dan mag je jezelf kind aan huis noemen, toch? Maar of dat nou een goed teken is?

Herstel na mijn operatie

De vorige keer liet ik jullie weten dat mijn navel was gaan ontsteken nadat ik toch iets te vroeg weer was begonnen. Gelukkig was ik er door de crème zo vanaf en kon ik genieten van mijn meivakantie. Ik voel soms de plekken in mijn buik nog wel, maar vooral als ik teveel train of teveel dingen til. Heel handig zo’n lijf die vertelt wat je wel en niet kan doen.

Kind aan huis

Door de operatie werd mijn Zometa infuus een maand verplaatst. Dit betekende voor mij dat ik precies in de meivakantie mij mocht melden. De kinderen bracht ik naar mijn moeder en daarna reed ik door. Het viel mij op dat de dames in de hal mij dus al herkennen. Of zwaaien ze altijd enthousiast naar iedereen? Bij de balie van de oncologie afdeling hoef ik zelfs niet meer mijn naam te noemen. En ook mijn verpleegkundige specialist herkent mijn gezicht. Mag je dan zeggen dat je kind aan huis bent in het ziekenhuis?

Checken en nog eens checken

Margreet is echt een schat. Een lieve vrouw die graag naar je luistert en goed kijkt naar je waardes. Mijn nierfunctie is ten opzichte van het najaar 2021 verbetert, maar mijn vitamine D blijft iets lager dan verwacht. Dus kreeg ik het advies om vooral naar buiten te gaan als de zon schijnt. Dus collega’s…. op doktersadvies speel ik heel veel buiten met mijn klas. Na het gebruikelijke praatje wilde ze nog even voelen. Hoewel ik soms twijfel of alles nog goed is, had zij geen enkele twijfel. “Je kan door voor de Zometa.”

Kind aan huis bij afdeling “chemo”

Tijdens het lopen naar de afdeling voor ,mijn infuus zag ik dat de koffie apparaten weer werkte! Dat is echt zo’n geluksmomentje op zo’n dag. Eindelijk wordt het leven weer een beetje normaal. Met mijn thee liep ik door naar de afdeling voor het Zometa infuus. “Mevrouw Rodenburgh wat wordt je haar lang!” Tja, daar kennen ze je alleen bij je achternaam, maar toch. Na wat complimenten liep ik door naar de kamer waar een goedlachse verpleegkundige al op mij zat te wachten.

Mijn allereerste verpleger

Onderweg kwam ik Rob tegen. Hij herkende mij wel, maar niet mijn naam. Geen probleem, want die man ziet wel duizenden mensen. Haha. Ik word altijd blij van Rob. Hij geeft je zo’n welkom gevoel en was oprecht blij mij te zien. En ik hem. Wat die man voor mij tijdens mijn allereerste chemo heeft betekend is met geen pen te beschrijven. Je allereerste chemo krijgen is namelijk behoorlijk spannend en als ze je dan ook nog niet goed kunnen prikken…. Je snapt mij vast wel.

Zometa met thee en cake

Mijn handen zijn geen fijne prikpunten, dus gebruiken ze altijd de binnenkant van mijn arm. De Zometa zit er binnen 30 minuten in en het doorspoelen is 10 minuten, dus ik kan wel even zo blijven zitten. Tijdens zo’n infuus krijg je altijd een heerlijk kopje thee of koffie met cake. De dames kennen mij inmiddels dus ik krijg altijd groene thee met cake. Wanneer ik toch iets anders wil moet ik dit snel zeggen anders staat de thee al voor mijn neus.

Een hele nacht gefeest

De dag na het infuus voel ik mij altijd erg moe. Alsof ik de hele dag nacht heb zitten feest met flinke glazen alcohol. Gelukkig was het vakantie, dus ik hoefde niet zoveel te doen. Nu ik terug kijk op mijn bezoek aan het ziekenhuis kan ik oprecht zeggen dat ik er inmiddels kent aan huis ben. Maar of dat een goed tekenen is? Ik voel mij er inmiddels thuis en ervaar mijn bezoeken nog steeds als gezellig. Hopelijk blijft dat “gezellig” nog vele jaren. Op naar mijn volgende Zometa infuus eind juli!