Borsten, deze brief is voor jullie

Een borstamputatie, dubbel of enkel, is altijd heftig. Iets van je lichaam wordt voor altijd van je verwijderd. En daarom een brief. Een brief aan mijn borsten. Een brief om afscheid te nemen van de borsten die ik mijn hele leven bij mij heb gedragen.

Lieve borsten,

Wat zijn wij lang bij elkaar geweest. Jullie hebben altijd deel uitgemaakt van mijn leven. Hoewel….. Pas op de middelbare school kwamen jullie als paddenstoelen uit de grond. Daarvoor had ik nog geen “last” van jullie, maar opeens waren jullie daar. Ik heb nog geprobeerd jullie bestaan te ontkennen, maar dat was niet te doen. Daar waren jullie en de eerste BHtjes waren een feit.

Jullie zijn altijd erg aanwezig geweest in mijn leven. Niemand kon om jullie heen. Hoe goed ik jullie ook in snoerde. Soms werden jullie zelfs eerder begroet dan ik. Niet altijd even leuk kan ik je zeggen. Maar we moesten het met elkaar doen en vonden ook daar onze weg in.

Tijdens de geboorte van onze kinderen lieten jullie zien wat jullie konden. Ik heb beide kinderen mogen voeden. Jullie deden goed je best. Melk in overvloed en kinderen die er geen genoeg van kregen. Ik ben trots op wat wij samen voor elkaar hebben gekregen. Lieve borsten, wat was ik blij met jullie. Natuurlijk deden jullie de eerste dagen pijn en was er sprake van overproductie, maar samen zorgden wij ervoor dat het weg ging.

En ook die borstontsteking, twee jaar geleden, kwamen we door. Ik liet jullie checken en met een kuurtje waren jullie zo weer het vrouwtje. Het ging ons voor de wind. Maar in maart ging de linkerkant weer pijn doen. We dachten weer aan een borstontsteking, maar helaas werd je maar niet beter. Geduldig lieten jullie je onderzoeken, terwijl links het echt moeilijk had. Lieve linkerborst, ik zie nu pas hoe moeilijk je het had en hoe ziek je was.

In april kregen we te horen waar we eigenlijk bang voor waren. Waar jullie eerst voor “leven” zorgden bij mijn kinderen, zorgden jullie nu voor “dood”. Wij bleken ernstig ziek. Lieve borsten, ik neem jullie niks kwalijk. Jullie kunnen er ook niks aan doen dat die cellen kwaadaardig werden.

De chemo’s deden hun werk en mijn huid werd weer normaal. Maar we hadden al afgesproken dat ik afscheid moest nemen van mijn linkerborst. Ik riep al tijdens de diagnose dat ik geen moeite had om van jullie allebei afscheid te moeten nemen. Hoewel ik blij met jullie ben geweest, vond ik jullie ook altijd iets te groot. Een borstverkleining durfde ik niet vanwege de pijn, maar aan pijn kon ik nu niet ontkomen. Afscheid nemen leek mij het beste. Het liefst van allebei.

Vrijdag 30 oktober was het zover. Voor de laatste keer deed ik jullie in mijn mooiste BH. Voor de laatste keer maakte ik een foto. Voor de laatste keer keek ik naar jullie. Het was tijd om definitief afscheid te nemen van jullie allebei. Afscheid nemen vanwege de kanker. Afscheid nemen vanwege het ATM-gen en afscheid nemen om het mij mentaal beter leek om geen borsten te hebben dan maar één. Ik heb wel even wat tranen gelaten toen ik naar de operatiekamer werd gereden. Het laatste moment met jullie kwam toch wel even binnen.

Het wakker worden was vreemd. Ik was misselijk. Zo ontzettend misselijk en heb veel gespuugd. De wetenschap dat jullie er niet meer waren deed mij niet zoveel. Ik was moe en misselijk en kon amper praten. Het gebied waar jullie zaten was ook bedekt, dus echt kijken kon ik niet.

Het eerste moment in de spiegel was gek. Ik had van tevoren al naar foto’s gekeken zodat ik wist hoe het eruit zou zien. Mijn eerste blik in de spiegel was dan ook niet spannend. Het zag er zelfs mooi uit. De BH die ik aan had kon ik opvullen. Zo leek het net alsof jullie er toch nog waren.

Gister heb ik nog een keer naar de plek gekeken. De plek waar jullie zaten en toen kwamen de tranen. Het is heftig om geen borsten meer te hebben. Het is heftig om jullie te moeten missen. Lieve borsten, we hebben samen zoveel meegemaakt en zorgen borsten niet voor vrouwelijkheid? Maar lieve borsten, gelukkig heb ik een lieve man. Hij vindt mijn ogen ook ontzettend mooi. Vrouwelijkheid is iets wat je uitstraalt niet hoe je eruit ziet. Ik zuchtte diep en keek. Geen wimpers, geen wenkbrauwen, geen borsten en kort haar. Maar wel mooie blauwe ogen die kiezen voor het leven.

Lieve borsten, we hebben een geweldige tijd met elkaar gehad, maar helaas hebben we afscheid moeten nemen. Ik mis jullie, maar krijg er volgend jaar twee mooie, nieuwe voor terug. Waarschijnlijk in de grote die ik prettig vind. Ik ga jullie missen en zal vast nog wat tranen om jullie laten. Maar met hulp van mijn lieve man, mijn familie, vrienden en kennissen gaat mij dit lukken. Kanker zal niet het einde zijn van mijn verhaal. En om terug te denken aan jullie. Aan de tijd die we hadden en aan de mooie dingen die jullie hebben gedaan, wil ik graag een sieraad laten maken van de moedermelk die ik hier nog heb liggen. Een ketting, misschien een armband met bedel en oorbellen erbij. Een herinnering om voor altijd bij mij te dragen.

Lieve borsten, bedankt voor alles, maar helaas moesten we afscheid nemen. Ik zal jullie missen.

Liefs Joyce