Wat als mensen je vergeten?

Veel lotgenoten hoor ik erover praten. Aan het begin van de behandelingen krijg je veel kaartjes en weten mensen je te vinden, maar hoe verder je komt hoe minder dit wordt. Wat als mensen je vergeten?

Natuurlijk ga ik je niet vergeten

Aan het begin van mijn behandeling heb ik een aantal keer geroepen dat ik bang was dat mensen mij gingen vergeten. Dat ik er niet meer bij zou horen. Er is niet voor niks het gezegde “Uit het oog, uit het hart”. Maar vaak genoeg werd mij beloofd dat dit echt niet ging gebeuren. En ik kan je vertellen bij een hoop mensen is dat niet gebeurd. Met sommige mensen heb ik zelfs meer contact dan ooit tevoren. Maar helaas zijn er ook die mensen/groepen waar ik niks meer van hoor. Zijn die mij dan toch vergeten?

“Uit het oog, uit het hart”

Ik durf het je niet te zeggen. Wel weet ik dat er genoeg mensen aan mij denken. Maar is denken hetzelfde als laten weten? Op de Facebookpagina van borstkanker lotgenoten lees ik dat bijna iedereen dezelfde ervaring heeft. In het begin leeft iedereen mee, maar op een gegeven moment worden ze “vergeten”. Mensen gaan door met hun leven en denken niet meer aan de strijd die jij nog steeds moet doorstaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb dit met een heleboel mensen niet en ik word nog elke dag verrast door lieve kaartjes en berichtjes. Maar er zijn wel mensen waar ik niks meer van hoor. Mensen waarvan ik het niet had verwacht. Ik merk dat het mij gaat frustreren. Maar is dat terecht?

Het leven gaat door

Ik ben altijd positief en maak graag grapjes over de dingen die ik mee maak. Humor houdt mij op de been, maar waarom frustreert mij dit zo? Is mijn frustratie terecht? Ooit zei iemand tegen mij dat het leven van anderen gewoon doorgaat. En dat is ook zo. Op een gegeven moment denk je er ook niet meer aan. Ik snap het. Maar waarom vergeten sommige mensen mij niet en andere wel? Is mijn ziekte lastig om over te praten of gaat het leven inderdaad gewoon door?

Erbij neerleggen

Na wat persoonlijke gesprekjes met lotgenoten heb ik ontdekt dat het niet aan mij ligt. Bijna 90% van ons maakt het mee. Het wordt een soort normaal dat je ziek bent en mensen gaan door met hun leven. Ik heb besloten het los te laten. Een advies van een lotgenoot: “Mensen die er echt toe doen, gaan je niet vergeten. Zij houden contact. En de rest? Geen onnodige energie aan verspillen.” In tijden van crisis leer je de mensen om je heen kennen. Ik mag mij gelukkig prijzen met een hoop lieve vrienden, familie en kennissen. Ik weet bij wie ik altijd terecht kan.