Woensdag zijn we begonnen met deel drie van mijn behandeling: radiotherapie. Elke dag naar het ziekenhuis. Jullie vragen regelmatig hoe het gaat, dus bij deze een update.
Onrust in mijn lijf
De avond van dinsdag op woensdag slaap ik onrustig. Ik weet wat er gaat komen, maar ben toch wel wat gespannen. Verschillende vragen poppen op. Wat gaat dit doen met mijn lichaam? Kan dit geen kwaad met mijn gen-afwijking? En hoe moe ga ik worden? Ik word er onrustig van en merk dat er die woensdag weinig uit mijn handen komt. Helaas is mijn eerste bestraling pas om vier uur, dus de hele dag doe ik niet zoveel. De kinderen zorgen gelukkig voor afleiding en het samen lunchen maakt een hoop goed. Maar toch…. ik kan niet wachten tot het kwart voor vier is.
De eerste keer radiotherapie
Het gedeelte van de radiotherapie heeft eigen parkeerplekken voor de deur. Ik parkeer de auto, maak nog even een mooie foto, plaats een berichtje op mijn social media en loop naar binnen. Toch een beetje gespannen. Binnen word ik doorverwezen naar de balie. De medewerkster legt vriendelijk uit waar ik moet zijn en wat ik de andere dagen kan verwachten. Ik hoef mij de volgende keren niet meer te melden, maar kan zo doorlopen. Nog voordat ik zit op die heerlijke stoel in de wachtruimte, word ik al naar binnengeroepen. In een kamertje mag ik mij ontdoen van mijn bovenkleding. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, loop ik half ontbloot en met stekeltjes haar de ruimte in. Een grote ruimte met in het midden HET apparaat. Dit apparaat gaat hopelijk alle cellen die er nog zijn kapot maken.
Ademhalen door een snorkel
Een beetje onwennig ga ik op de tafel liggen en krijg ik alle benodigdheden aangereikt. Een stukje tape voor mijn neus zodat de knijper goed blijft liggen. Uiteraard de knijper. Daarna een snorkel voor in mijn mond en een speciale bril zodat ik het beeldscherm kan zien. Ik lig er weer beeldig bij. Ondertussen zijn ze mij aan het aftekenen en kunnen ze met behulp van lasers en mijn tatoeage puntjes zien of ik goed lig. Alsof het nog niet genoeg is, maken ze mooie tekeningetjes op mijn lijf. Althans dat bedenk ik in gedachte. Eigenlijk zijn ze gewoon streepjes aan het zetten zodat de lap goed ligt. Deze lap zorgt ervoor dat mijn huid goed bestraald wordt. Ondertussen haal ik heerlijk adem door mijn snorkel.
Groen is knop indrukken
Zodra alles goed ligt en ik lekker ben ingetapet, verlaten ze de ruimte en lig ik er helemaal alleen. Zodra er een groene balk in het beeld komt, moet ik de knop indrukken. Bijna vergeten te zeggen, ik heb dus ook een knop in mijn hand. Zodra de lijn (hoeveelheid lucht in mijn longen) in de groene balk terecht komt, stopt de snorkel met de luchttoevoer en moet ik mijn adem in houden. Zodra de groen balk weg is, mag ik de knop loslaten en kan ik weer ademhalen. Klinkt eng, maar als je rustig blijft is dit prima te doen. Het fijne is, dat als het niet lukt of je in paniek raakt, je de knop los kan laten en alles stopt,
Een nieuw ritme
Het bestralen is niet zo heftig. Je voelt er niks van en binnen een kwartier ben je klaar. Tien keer je adem in houden en tussendoor rustig doorademen. Alsof ik nooit anders heb gedaan. De andere twee keer mocht ik rond 9 uur komen en ook voor komende week ben ik tussen de 9 uur en half 10 aan de beurt. Kinderen wegbrengen en op naar het ziekenhuis, Het is mijn nieuwe ritme. Een vast patroon voor de komende weken. Gelukkig heb ik genoeg mensen die mijn kinderen kunnen opvangen. Helaas had Isabel het vandaag even moeilijk. Ze wilde graag bij mij blijven. Niet meer ergens anders heen. Ik snap haar wel. Het is ook lastig. Zeker als je klein bent en je elke keer weg moet als je moeder naar het ziekenhuis moet. Woensdag vroeg ze zelfs of ik wel terug kwam, anders mocht ik niet weg. Het doet even pijn om dat te horen, maar nog even doorbijten en dan hoef ik niet meer. Dan kan ik gewoon lekker bij haar blijven.
Wil u even mee lopen?
Afgelopen woensdag vroeg een medewerker uit het ziekenhuis of ik even mee wilde lopen na de radiotherapie. Mijn hart zat gelijk in mijn keel. Waarom moet ik met iemand naar aan apart kamertje? Dat kan niet goed zijn. Onwennig liep ik met haar mee. Wat ging zij mij vertellen. Met een bonkend hart ging ik zitten. Mijn hartslag daalde al snel toen ik haar tubetjes Flamigel zag pakken. Het ziekenhuis had een doos vol tubes gekregen en mocht twee mensen kiezen die dit uit mochten testen. En wie zit er in dat testteam? Ik! Flamigel heeft hun product nog meer verbetert en wil kijken of dit daadwerkelijk helpt. Door vanaf het begin 3 keer per dag te smeren, zorg je ervoor dat de huid minder rood wordt. Met vier tubes en een belofte dat ik er meer kon krijgen mocht dit nodig zijn, ging ik naar huis. Ik kom deze bestralingen smerend wel door.
Wat kan er gebeuren?
Een uitwerking van de radiotherapie kan dus die roodheid zijn. Maar sommige mensen krijgen brandwonden of zelfs open wonden. Het is belangrijk dat ik alle kwaaltjes goed in de gaten hou. Ook kan ik erg moe worden. En laat ik dat nu ook zijn. Maar ben ik moe door het bestralen of alle indrukken? Gelukkig is het weekend en kan ik even bijkomen. Volgende week staan de afspraken weer gepland en de tijden op de kalender, Woensdag gaat mijn rug voor het eerst bestraald worden. Weer iets erbij. Nog even en dan hoop ik hier te kunnen schrijven dat ik schoon ben.