De laatste tijd krijg ik veel vragen hoe het nu met mij is. We slaan even 5 maanden over. Vijf maanden waar veel in is gebeurd, maar ik vertel je graag hoe het NU met mij is en wat mij te wachten staat. Borstkanker heeft mijn leven veranderd
Vijf maanden later
Er is een hoop gebeurd in vijf maanden tijd. Mijn laatste chemo heb ik op 29 september gehad en dat is inmiddels twee weken geleden. Ik ga jullie echt nog wel vertellen wat er in die 5 maanden is gebeurd, maar dit verhaal leek mij nu belangrijker.
De eerste week “chemoloos”
Wat was het lekker om geen afspraken te hebben. Voor het eerst in vijf maanden hoefde ik een hele week niet naar het ziekenhuis. Even niks, even tijd voor mezelf. Niet denken aan die borstkanker. Heerlijk. Nou ja, voor mezelf. Mijn zus is afgelopen weekend getrouwd en daar heb ik een hoop voor geregeld. Elke dag ben ik er wel mee bezig geweest. Maar dat vond ik niet erg. Het was fijn om iets te doen. Iets voor iemand te organiseren. Bezig te zijn. Want dat heb ik wel erg gemist. Nadenken over iets, je mening geven en dingen bedenken. Ik was inhoudelijk ergens mee bezig en dat voelde goed!
Genoeg energie
Tijdens de chemo’s was ik wel eens moe, maar het is alles meegevallen. Tijdens de AC-kuren voelde ik mij de eerste dagen alsof ik bij aan het komen was van de griep. Maar na dag 5 kon ik “alles” weer. De kinderen kon ik zelf wegbrengen en ik had genoeg energie voor dingen in huis. Natuurlijk was mijn conditie de helft van wat het normaal was en na een activiteit was ik moe. Maar ik kon dingen en lag niet als een ziek vogeltje in bed! En ook tijdens de taxol had ik genoeg energie. Alleen op de dag van de chemo was ik erg moe en sliep ik de hele middag, maar daarna ging het wel. Ik merkte wel dat ik na een vrijgezellenfeest of een drukke dag, ik de dag erna erg moe was. Tja, ik was allang blij dat ik die leuke dingen kon mee maken en mij niet de hele tijd druk hoefde te maken over die borstkanker.
Kaartjes, cadeautjes, bloemen en berichtjes
Wat ben ik de afgelopen vijf maanden verrast door iedereen. Inmiddels zit ik boven de 200 kaartjes en dat aantal stijgt nog steeds. Ik word er zo ontzettend blij van. Van al die lieve kaartjes, cadeautjes, bloemen en berichtjes. Door corona zie ik maar weinig mensen, maar het is zo fijn om te weten dat mensen aan je denken en met je mee leven. Mijn wereld is op dit moment erg klein en zo wordt hij iets groter. Bedankt, lieve mensen!
Mensen veranderen of verander ik?
Een hoop mensen die aan mij denken, maar er zijn ook mensen waar ik niks van hoor. Sinds ik weet dat ik ziek ben, is het één en ander veranderd. Zo zijn er mensen die mij compleet negeren. Ook als ik zelf een berichtje stuur naar die mensen. Niks. Of doorlopen/fietsen wanneer ze je zien. In het begin vond ik dat erg lastig, maar nu is het jammer voor hen. Borstkanker verandert je hele leven en de mensen om je heen. Gelukkig hebben er een heleboel mensen mij ook positief verrast. Het buurmeisje van vroeger die dingen voor mij haalt en elke keer lieve kaartjes en cadeautjes stuurt. Vriendinnen die je elke week laten weten dat ze aan je denken. Mensen die je iets leuks sturen als je de laatste chemo hebben gehad. Een buurvrouw die spontaan aanbelt en zegt dat ze altijd bij haar terecht kan en dit ook waar maakt. Mijn lotjes, toevallig heten ze allebei Alice, waar ik altijd bij terecht kan en die mij begrijpen. Twee kanjers van vrouwen! En zo kan ik wel doorgaan. (sorry als ik jouw ding niet heb gemeld, haha) Ik ben gezegend met lieve familie, een hoop vrienden en heel, fijne kennissen!
Wat je zaait, zul je oogsten
Vorige week zat ik bij de medisch psycholoog. Sinds ik weet dat ik een afwijking heb bij het ATM-gen, had ik last van nachtmerries. Ik zag mezelf doodgaan of voor de zoveelste keer kanker krijgen. De verpleegkundige specialist raadde mij aan om te gaan praten. Helaas door vakantie van de psycholoog en de wachtlijst kon ik er nu pas terecht. De nachtmerries waren na drie weken weggegaan en verder had ik nergens last meer van. Toch wilde ik het door laten gaan. Ik voel mij sterk, maar ben ik dat wel? Na lang gekletst te hebben met die man zei hij dat ik dit helemaal niet nodig heb. Hij vindt mij mentaal heel erg sterk. Ook het feit dat ik zo’n brede basis heb om op terug te vallen, is een goed teken. Wat je zaait, zul je oogsten. Als jij er voor mensen bent, zullen ze er ook voor jou zijn. Een goed teken.
En nu?
De komende week krijg ik onderzoeken. Een MRI van mijn borsten en rug, een mammografie en een punctie van mijn lymfeklieren. Mocht er in mijn klieren geen kankercellen meer zitten, dan hoeven die niet weggehaald te worden. Daarna moet ik twee weken wachten voor de uitslag. Na de uitslag krijg ik een afspraak met de chirurg en dan word ik snel geopereerd. Ik ben zo benieuwd naar de uitslag. Heeft de chemo zijn werk gedaan en zijn mijn klieren “schoon”? We gaan het zien. Ik hou jullie op de hoogte. Borstkanker, gaat niet het einde zijn van mijn verhaal.
Hoi Joyce, we hebben je gevolgd via Facebook. Wat een geweldige krachtige en positieve vrouw ben JIJ! Bedankt dat je ons deelgenoot maakt van jouw strijd en de lessen die ik daarvan mag leren.
“ik sla mijn ogen op naar de BERGEN, van waar komt mijn Hulp? Mijn hulp komt van de Heer die Hemel en aarde gemaakt heeft”. Gods zegen voor jou en je gezin. We blijven je volgen.
De DIEMELS 😉
Mooi mens! XXX GROETjes, Claudia Huge Brak
Hoi joyce,
Ik heb bewondering voor je hoe jij met je borstkanker Omgaat. Je blijft zo jezelf. Nu ga je weer een nieuwe fase in met onderzoek en afwachten. Ik wens je veel sterkte toe. IK snap wel dat mensen je niet willen zien. Jammer maar dat zijn niet de mensen die je steunen. Gelukkig zijn er een HOOp die dat wel doen. En dat begrijp ik. Ik heb kort met je samengewerkt maar ik heb dat wel als een bijzondere tijd ervaren. Jij was er voor mij toen ik eigenlijk alleen stond. NU je zoveel mensen OM je heen hebt en zoveel reacties krijgt is dat wel omdat je een mooi lief mens bent. Hou VOL.En ik ben benieuwd naar je nieuwe blog.