Thuis herstellen is normaal gesproken relaxt, toch?

Afgelopen woensdag zijn mijn eileiders en eierstokken verwijderd. Gelukkig was ik goed voorbereid, want ik werd weer spugend wakker. Thuis herstellen zou relaxt worden, toch? Helaas heb ik mij daar heel erg in vergist

Melden voor de operatie

Op woensdag 30 maart mocht ik mij om 07.15 melden in het ziekenhuis. De avond daarvoor had ik lekker uitgebreid gegeten met vrienden, dus erge trek had ik niet. Voor mijn kinderen iets minder leuk, want zij werden vroeg uit hun bed gehaald om mij naar het ziekenhuis te brengen. Sorry schatjes, het is niet anders. Aangekomen in de opname lounge mocht ik binnen vijf minuten naar mijn kamer. Helaas met de mededeling dat ik nummer 2 was en pas om 10.45 zou worden opgehaald.

Een tas vol spullen

Gelukkig had ik mij hier al een beetje op voorbereid. In mijn koffer zat genoeg om die drie uur door te komen. Telefoon aan de oplader en lekker Netflix kijken. En natuurlijk beginnen aan mijn boek uit de Q serie. Voor ik het wist was het tijd om mijn sexy kleedje aan te trekken. De paracetamol had ik inmiddels ook ingenomen. Al mijn kleren en schoenen had ik in mijn koffer gepropt en als zittend erop had de verpleegkundige mij geholpen met het dichtmaken.

Welkom terug, mevrouw Rodenburgh

Voordat je naar de operatiekamer wordt gereden kom je op de verkoever. Daar bereiden ze je voor op de operatie. Met een “Welkom terug, mevrouw Rodenburgh” werd ik verwelkomt door een leuke man met vrolijke ogen. Al lekker kletsend bracht hij het infuus in en maakte mij vast aan draadjes. Ontsnappen was dus niet meer mogelijk. Stil liggend in een ruimte is niks voor mij, dus ik was blij dat ik lekker kon kletsen. Om 11 uur werd ik naar de operatiezaal gereden,

“Denk aan iets leuks. Welterusten”

Volgens mij waren er alleen maar vrouwen aanwezig in de kamer. Ik werd begroet door vriendelijke vrouwen. al voorbereidend werd mij uitgelegd wat ze gingen doen. Gelukkig had ik mijn sokken aan, want het was daar super koud! Vol vertrouwen in mijn artsen deed ik mijn ogen dicht en dacht ik aan het kampioenschap van Trinity kids. Die blijdschap en vreugde in hun ogen toen ze kampioen werden……..

Misselijk of niet misselijk?

Heb je dat ook? Dat je een beetje verward wakker wordt na een narcose? Gelukkig had ik vrij snel door waar ik was, maar lag ik ontzettend te rillen. Maar ik was niet misselijk! Zou ik het dit keer dan overslaan? Ik kreeg een warmte deken en warme lucht. Heerlijk! Na mijn ijsje werd ik naar mijn kamer gereden. Kon ik dan toch vandaag al thuis herstellen?

“Hallo, juf Joyce!”

Ik lag nog geen half uurtje op de kamer toen er werd aangeklopt. Een aantal meiden uit groep 8 waren gekomen met tassen vol cadeautjes. Echt super lief! Een boek, plantjes, chocola, koekjes en cadeautjes voor mijn kinderen. Dit was verwennen met een hoofdletter W. Ik heb ze wel na vijf minuten weer weggestuurd, want langzaam aan begon ik mij misselijk te voelen.

Moet ik toch blijven?

De gynaecoloog en haar entourage kwam kijken hoe het met mij ging. Als alles er goed uit zag, mocht ik diezelfde middag nog weg. De operatie was goed gegaan en mijn eierstokken en eileiders zagen er op het oog goed uit. Het was een operatie zoals uit het boekje, dus als ik mijn goed genoeg voelde mocht ik thuis gaan herstellen. Zou het dan toch? Mijn koffer werd door een man binnen gereden. Zonder iets te zeggen liep hij weg. “Uhh, meneer…” Maar helaas, ik moest wachten tot er iemand anders mijn telefoon kon pakken. En toen gebeurde het. Ik gooide alles eruit.

“Langzaam lopen! Je maakt mij misselijk!”

In het Anthoniushove werken echt de allerliefste verpleegsters van de wereld. Met een lieve glimlach werd mijn bed verschoond. En toen bleek dat mijn wond in mijn navel flink had gelekt, werd ook die vervangen. “Geen probleem, dame. Daar zijn wij voor. Zeg geen sorry, wij doen het met liefde.” Helaas betekende dit dat ik een nacht moest blijven. Want zelfs het lopen van een verpleegkundige door mijn kamer maakte mij misselijk. “Sorry mevrouw, zo laten wij u niet naar huis gaan!”

Helaas geen middelen meer

Ik was zo ontzettend misselijk dat ik om medicijnen vroeg, maar helaas hadden ze alles al gebruikt en mocht ik niks meer. Met droge kaakjes en water probeerde ik toch iets binnen te krijgen, Maar om 9 uur was ik echt moe en besloot ik te gaan slapen. Maar slapen in een ziekenhuis is slapen met spelende kinderen naast je. Altijd is er geluid en als er dan ook nog bewakers op de gang zitten vanwege een opgenomen gedetineerde. Tja, ik heb elk uur gezien.

Een heerlijk ontbijtje en op naar huis!

De volgende ochtend werd ik echt prima wakker. Ik besloot mezelf te wassen en aan te kleden. Verbaasd kwam de verpleegkundige binnen. “Volgens mij kunt u lekker naar huis. Ik pak de ontslagpapieren en dan mag u gaan!” Mijn man was weer aan het werk, dus belde ik mijn moeder die mij na een heerlijk ontbijtje terug naar huis bracht. Tijd om thuis te herstellen!

Rustig thuis herstellen

Iedereen zat op school of was naar zijn werk, dus ik kon heerlijk rustig bijkomen. Niet meer misselijk besloot ik aan die heerlijke mand vol chocola te beginnen. Sweet magnolia’s aan en genieten. Dit genieten duurde niet lang, want vrijdagmiddag zat ik met twee zieke kinderen op de bank. Allebei 39 graden koorts. En in de avond kwam ook mijn man met hoge koorts thuis. Wie verzorgd nou wie? Uiteindelijk ben ik degene die iedereen voorziet van eten en drinken.

Een opgezwollen buik en een blauwe navel

Mijn buik ziet eruit alsof ik 9 maanden zwanger ben. Hij voelt strak en pijnlijk. Daarnaast heb ik het gevoel alsof er iemand 100 kilo op mijn buik drukt. Mijn navel is na 5 dagen blauw en bij elke beweging heb ik het gevoel dat iemand met een mes in mijn steekt. Niezen doet echt pijn en hoesten moet ik al helemaal niet doen. Gelukkig kan ik elke dag steeds ietsje meer en wordt de pijn minder. Ondertussen geef ik mijn man en kinderen paracetamol, drinken en eten. Gister heb ik gekookt met de hulp van thuisbezorgd en vandaag komt Picnic. Gelukkig kan ik mijn moeder ook altijd om een boodschap sturen.

Zwaar verkouden

Helaas ben ik nu zelf ook verkouden. Niezen doet alleen zo’n pijn, maar kom ik niet onderuit. Voor het hoesten zuig ik op snoepjes. Dat helpt, want hoesten doet ook echt pijn. Ik dacht thuis relaxt te kunnen herstellen, maar helaas zat dat er niet in. Gelukkig voel ik mij goed genoeg om voor mijn gezin te zorgen en kook ik als een loedermoeder. Heerlijk! Aankomende woensdag krijg ik weer mijn Zometa infuus. Altijd goed gepland, zo alles bij elkaar. Vrijdag word ik gebeld door de gyneacoloog. Ik ben benieuwd of ze de uitslag over mijn eierstokken dan al heeft. Die worden namelijk onderzocht.

Happy birthday to us!

Joshua en ik zijn allebei jarig geweest en gaan dat aankomende zaterdag vieren op de boerderij. Ik hoop dat iedereen op tijd weer beter is. Ik heb besloten dat ik tijdens die verjaardag lekker ga zitten en mij vooral laat verwennen. Genoeg mensen die willen helpen met versieren en taart snijden. Ik kijk er naar uit! Happy birthday, met een blauwe buik, for us!