Help! Mijn zus heeft borstkanker

Oef dan krijg je dat bericht van je zus. Ik moet je wat vertellen….het is niet goed Mijn zus heeft borstkanker. Dan verdwijnt toch echt die grond onder je voeten vandaan. Een bericht die je nooit wilt horen, Samen zijn we even stil en samen huilen we aan de telefoon.

Even terug naar anderhalf jaar geleden.

April 2020 was het. Ik had wel gehoord dat Joyce naar de huisarts ging, maar de nuchtere ik dacht het gaat wel goed komen. Maar helaas daar kwam het telefoontje, Zus zit je…..het is niet goed…..de molen is gaan draaien…..ik heb borstkanker. Waarom zij, waarom onze familie, waarom? Alles gaat door je hoofd. Je bent stil, weet niet wat je moet zeggen en samen huil je aan de telefoon. Nog 2 jonge kinderen, wat als…….

De dagen daarna zit je met je hoofd veel in gedachte. Bij je zus. Bij je familie, Hoe nu verder? Wat kunnen we verwachten? Wat gaat er gebeuren?, Hoe komt mijn zus hier doorheen? Gelukkig kunnen we de opvang van de kinderen en het brengen van Joyce naar het ziekenhuis samen met mijn moeder goed oplossen! Super fijn zo een moeder die voor iedereen klaarstaat!

Steun om je heen.

Ik heb veel met mijn vrienden en collega’s gesproken. Die gaven mij steun en tips, Zo fijn om die om je heen te hebben. Mensen die ook even vragen hoe het met jou gaat, i.p.v. alleen maar “Hoe gaat het met je zus?’. Want die heb je er ook bij. Niet even vragen hoe gaat het nu met jou? Of vrienden, buren, kennissen die je gewoon links laten liggen. Nou weet je, in dit soort situaties leer je mensen wel kennen. Heb ik al eens eerder meegemaakt helaas, Maar daar word je sterker van en leer je van! En misschien weten mensen zich ook geen houding te geven en vinden ze het moeilijk om erover te praten. Dat kan. Het is voor niemand makkelijk. Ik wist ook niet goed wat ik moest zeggen toen Joyce mij dit nieuws bracht. En wat ze fijn vindt. Elke dag bellen of liever even rust, Ik heb gedaan wat ik zelf het prettigste zou vinden denk ik, denk dat dat het beste is. Je kan namelijk niet denken voor een ander. Maar steeds weer heb ik me wel afgevraagd of Joyce dit oké vond. Heb dit alleen nooit op de man af gevraagd aan haar. Alleen maar besproken met andere of ik hier goed aan deed. Het is goed, echt waar zeggen ze dan :-). Maar lastig blijft het altijd. Wat is goed, wat is fout. En dat is er dus niet. Niks is fout. Ieder doet het op zijn eigen manier,

Hoe nu verder?

Zelf ga je toch ook weer verder met leven. We hebben een gezin, een bruiloft op de planning. Noem maar op. Nu ik toch over die bruiloft begin. Ja die hadden we al heel snel gepland, nog voor corona, op zaterdag 10 oktober 2020 zou het plaatsvinden! Maar nu is mijn zus ziek. Gaan we dan wel trouwen, kan ze erbij zijn? Ze moet erbij zijn! Maar hoe, kan dat wel? Al snel besloten we om de bruiloft te verplaatsen. Maar eigenlijk wilden we deze datum ook wel weer houden. De kinderen waren er volop mee bezig. Elke dag liepen ze door huis en riepen 10-10-20-20. Wat een feest. Maar is het wel een feest? Oké iedereen kreeg een bericht. We gaan het verplaatsen naar volgend jaar, maar mogelijk zullen we deze datum wel trouwen voor de gemeente. En ik kan jullie vertellen….dit hebben we gedaan! Zo leuk met een klein gezelschap. Zo blij dat we het hebben gedaan. En ja Joyce was erbij! Gelukkig omringt met iedereen die we erbij wilden hebben. En de ‘tweede’ bruiloft komt, wanneer is nog steeds een grote vraag door Corona. We zijn weer verder gaan leven zoals we voor de diagnose ook deden. Het leven gaat ook gewoon door.

Erfelijk gen

In het najaar kreeg ik een brief van de klinisch geneticus. Joyce heeft een erfelijk gen en de klinisch geneticus zou mij vertellen hoe en wat. Deze arts belde mij en legde de situatie uit. Gaf aan hoeveel procent kans er is dat ik borstkanker kon krijgen. En hoe het traject er voor mij uit zou zien als ik me laat testen en ik het gen zou hebben. Ik had al geroepen dat als ik het gen zou hebben en het zou preventief helpen om mijn borsten eraf te halen doe maar. Zij hebben hun werk gedaan. Mijn kids zijn groot geworden door het werk van deze borsten! :-). Nou kreeg ik te horen, dat doen we niet. Dan gaan we eerst goed met u in gesprek. Oke zei ik. Maar heeft het nu zin om mij te laten testen? Want komt het bij mijn ouders vandaan of is het gen ontstaan bij Joyce, En wanneer word ik dan gecontroleerd. Ja vanaf uw 40e. Dat is nog 4 jaar. Heeft het dan wel zin dat ik me nu laat testen? Ik heb gezegd dat ik erover na ging denken en eerst wilde weten of mijn ouders het hebben. En dan kijken we wel verder.

Doe ik het wel, doe ik het niet.

Mijn ouders zijn getest. Mijn moeder draagt het gen en heeft gelukkig nog steeds geen borstkanker! Maar wat nu? Ga ik me laten testen? Wat voor zin heeft het als ik pas over 3 jaar in de molen ga? Misschien toch maar een gesprek met de huisarts wat die adviseert. Kan hij niet wat regelen dat ik al eerder voor controle kan? Joyce kreeg tenslotte ook voor haar 40e borstkanker. En zij niet alleen ….. zoveel jonge kennissen in mijn omgeving die de diagnose borstkanker kregen. Phoe heftig hoor.

Maar goed ik weet het dus nog niet. Joyce gaat eens navragen bij haar mammacareverpleegkundige wat zij adviseert. Wordt vervolgd!

Hoe gaat het nu met mij?

Ik kan jullie vertellen, goed! Ondanks dat ik nog geen beslissing heb genomen sta ik er positief in. Wat mij helpt is me vasthouden aan de positieve verhalen uit mijn omgeving. Allemaal vrouwen die al jaren geleden borstkanker hadden en nu nog leven of heel oud zijn geworden! We gaan het zien.

Ik ben in ieder geval heel blij dat Joyce er zo goed doorheen is gekomen. En dat ik een prachtig sieraad voor haar heb ontworpen bij mimmiesieraden . Wat ben ik daar trots op. Een mooi aandenken aan een super spannend avontuur. Samen met familie dit aan haar gegeven. Sommige vroegen zich af of zij dit wel zou dragen. Maar ik ken mijn zus! En volgens mij is Joyce heel blij met dit sieraad?!?!