Vrijdagavond werd ik eerst nog volop verwend door familie en vriend. De volgende ochtend stond de fysio al vroeg in mij kamer om te kijken of ik kon traplopen. “Welkom thuis, lieve mama!“
Een kamer vol lekkers
Ik had hier en daar laten vallen dat het avondeten niet heel lekker was en dat ik wel trek had in een snack. Dat had meer dan het gewenste effect. Iedereen die mij kwam opzoeken had wat lekkers meegenomen. Van chips tot en met een heel diner. Ik heb echt heerlijk gegeten en ‘s avonds viel ik met een volle maag in slaap. Hoe zou het traplopen gaan? Kan ik morgen de “Welkom thuis” horen?
“Goedemorgen, we gaan traplopen”
Na mijn ontbijt staat de fysio al voor mijn neus. “Kom, mevrouw Rodenburgh. Dan gaan we kijken of u naar huis kan.” Mijn drains bind ik aan mijn paal en al steunend lopen we naar het trappenhuis. De fysiotherapeut doet het een keer voor en legt mij uit hoe ik het beste de trap op kan. Voor ik het weet sta ik boven en met grote ogen kijkt zij mij aan. “Dat doe je snel. Volgens mij wordt naar beneden lopen ook geen probleem.” Ik kijk haar aan en loop in hetzelfde tempo naar beneden. Let’s go home!
Een twee uur durend ontslag
Ik pak gelijk mijn spullen bij elkaar en bel Daniël met het nieuws dat ik naar huis mag. De verpleegkundige en de arts komen nog één keer langs. “Het ziet er echt netjes uit. U heelt uitzonderlijk snel. Van ons mag je gaan.” Helaas mag er maar één drain uit en moet ik de rest in een zakje meenemen naar huis. Ondertussen zijn Daniël en de kinderen in het ziekenhuis, maar mij ontslaan uit het ziekenhuis duurt lang. Ik moet een speciale BH aan, maar die heb ik niet gekregen. De poli is dicht dus nergens kunnen ze terecht. Na bijna twee uur krijgt ze een bh van de chirurg, heb ik alle papieren en kan ik naar huis.
Welkom thuis!
De stoepen zijn spiegelglad. Mij opvangen aan mijn armen is niet heel handig. Daniël en mijn vader houden mij dus goed in de gaten. Al schaatsend kom ik bij de voordeur. Dat is obstakel één. Nu nog die negen trappen. Ik kijk achterom en met grote enthousiasme begin ik te lopen. Nergens hoef ik stil te staan en achter mij zijn ze stomverbaasd. Vier dagen na mijn operatie loop ik zonder problemen negen trappen op. De deur is versierd en ook binnen word ik verwelkomd. “Welkom thuis, mama!”
Een sta-op stoel en een bedsteun
Rustig laat ik mij in de sta-op stoel zakken. Door de buikband zit ik niet helemaal lekker en mijn borsten voelen aan alsof ze vol melk zitten. Met een beetje hulp begin ik de stoel te begrijpen en na tien minuten lig ik heerlijk in mijn oude opa stoel. Wanneer ik moet plassen druk ik op de knop en word ik bijna mijn stoel uitgeduwd. Het tasje met drains doe ik om en samen lopen we naar het kleinste kamertje. Terwijl ik zit ben ik dankbaar dat ik een lange man heb. Onze wc heeft geen verhoger nodig!
De eerste nacht in mijn eigen bed slaap ik slecht. Het erin komen is een ramp en eruit komen is nog erger. Zondagochtend ben ik vroeg wakker en check ik mijn drains. Helaas lopen ze nog teveel, dus zullen ze ook deze dag bij mij blijven. Wanneer mogen ze eruit?