Terwijl ik van de IC naar afdeling Oranje rijd help ik ook een oudere man die naar de radiologie moet. De verpleegkundigen wisten het niet, maar als kind aan huis weet ik nu alle plekjes te vinden. Op de afdeling aangekomen krijg ik gelijk de buikband om.
Ingesnoerd met een buikband
Op mijn lijf heb ik een litteken van heup tot heup. Door het weggenomen stuk vet én huid hebben ze mijn buik naar beneden getrokken. Daarom krijg ik een buikband om. Gelukkig heb ik nog niet genoeg spullen aan mijn lijf dus legt de verpleegkundige uit hoe ik hem moet dragen. In bed mag hij af, maar tijdens het lopen moet hij om. Lucky me.
En daar een infuus en daar ook eentje
Op elk gewenste plek zit een infuus. Aan mijn linkerhand zelfs twee en ook eentje in mijn linkervoet. “Ze hebben je wel lekker te pakken gehad.”, grinnikt de verpleegkundige. Die in mijn voet mag er gelukkig gelijk uit. De rest moet nog even blijven. Net zoals de vier drains die mijn lijf uit komen.
Lopen zonder katheter
Mijn borsten doen het zo goed dat ze nu om de 2 uur worden gecontroleerd. Dat geeft al iets meer lucht. Ook wordt mijn katheter verwijderd en word ik aangemoedigd om het bed te verlaten. Met behulp van de fysio klim in mijn bed uit. “Zo mevrouw, dat doet u soepeltjes. Pas maar op dat ze u niet naar huis sturen!” Ik weet niet zo goed of ik er nou om moet lachen.
Een hele work-out
Om mijn plasje op de wc wordt net zo gejuicht als om een kind dat voor het eerst een plasje doet op een potje. Is het gek dat ik mij zichtbaar trots voel? De eerste obstakel is gehaald. Check! Met een blij gevoel laat ik mij weer in het bed zakken. Het voelt alsof ik een heftige training heb gehad bij Trinity en ik 100 push-ups moest doen. Iemand mijn conditie gevonden?
Het eerste hapje eten
De dames van het eten en drinken komen langs. Van die vijf stappen naar de wc toe heb ik ontzettende trek gekregen. En trouwens, ik heb sinds maandagavond niks meer gegeten en het is nu woensdag 13.00. Wat kan een broodje met belegen kaas dan ontzettend goed smaken. Ik heb het gevoel alsof ik bij winnaarseiland van Expeditie Robinsons zit. Heerlijk!
Mag ik misschien een schoon bed?
Maar dan voel ik een natte plek onder mijn billen. Ik check mijn onderbroek, maar die is nog steeds droog. Ik merk dat er wat wondvocht is gaan lekken en daar zit ik lekker met mijn billen in. Maar de verpleegkundige heeft het te druk. Er wordt een natje ingelegd en ik mag weer zitten. Krijg ik ooit een schoon bed?
Een knuffel met een buikband
De dag gaat snel voorbij en ik merk dat de verpleegkundige het druk hebben. Het nodige wordt gedaan en dat is het. Geen tijd voor een praatje of iets opruimen in mijn kamer. Puur mijn borsten checken en gaan. Gelukkig komt mijn man met mijn kinderen. Ik krijg een dikke knuffel en twee schattige ballonnetjes. “Mama, we hebben je gemist. Wanneer mag je weer met ons mee naar huis?”