Dubbele borstamputatie. Een week vol ziekenhuisafspraken

Vrijdag 30 oktober is het zo ver: een dubbele borstamputatie. Na een weekje rust, stond afgelopen week in het teken van afspraken en onderzoeken.

Niet zomaar een operatie

Na onderzoeken, scans en de wetenschap dat ik een genmutatie heb zijn we tot de conclusie gekomen dat beide borsten worden geamputeerd. De chemo heeft zeker goed zijn werk gedaan, maar er kan altijd wat achter blijvern. En de kanker heeft in de huid van mijn borst gezeten. Aan het begin van mijn “rit” was al duidelijk dat links eraf moest. Voor rechts heb ik zelf gekozen. Gelukkig gaan mijn oncoloog, mamacare verpleegkundige, bestralingstherapeut en chirurg met mijn beslissing mee. Zij vinden dit ook een goede keuze.

Kind aan (zieken)huis

Zie jij ook die mensen bij de ingang van het ziekenhuis staan? Die je vragen stellen en iedereen bekijken op het juist dragen van het mondkapje? Inmiddels kennen die mensen mij en stellen mij geen vragen meer. Vooral deze week. We begonnen deze week met een gesprek met de oncoloog die mij feliciteerde met de behaalde resultaten. Als een oncoloog blij is dan mag jij ook blij zijn. Ik merk dat ze vaak voorzichtig zijn met hun uitspraken en niet snel optimistisch praten. Verder legde hij mij het vervolg uit en dat ik voor de komende 7 jaar elke dag hormoonpillen mag slikken. Yes, heb ik mij altijd al op verheugd. En als extraatje krijg ik vier keer per jaar een infuus tegen botontkalking. Met als bonus een kans op griepachtige verschijnselen. Wie wil dat nou niet?

Gesprekje hier, afspraakje daar

Voor je operatie krijg je altijd vier gesprekken met vier verschillende mensen. Ze willen zeker weten dat je niks mankeert en je veilig de narcose kan krijgen. Daarna krijg ik een formulier om bloed te laten prikken. Voor de tweede keer deze week. Ze kunnen maar niet genoeg krijgen van mijn bloed. 😉 Daarna naar Martine voor de laatste informatie over mijn operatie. Als cadeautje voor mijn goede keuze kreeg ik twee mooie kussentje voor na de operatie. Nee hoor, elke patiënt die deze operatie krijgt, krijgt zo’n kussentje. Een kussentje voor onder de oksel en een kussentje voor in de aut0o. Fijn! Verder kreeg ik 100 boekjes, althans het leken er honderd. En een mooie zwarte BH voor na de operatie. Zwart slankt af, toch?

Waar is die klier?

Als laatste had ik vandaag de schildklierprocedure. Er werd een chemisch goedje in mijn borst gespoten en na een uur moest ik weer in een tunnel voor foto’s. Genoeg tunnels en scans gehad. Gelukkig ben ik niet claustrofobisch. Via de foto’s kunnen ze dan zien in welke klier het goedje ziet en er morgen uit moet. Helaas zagen ze hem niet en mocht ik de procedure weer opnieuw doorlopen. Weer vloeistof, weer een uur wachten en weer een mooie foto. Dit keer hadden ze goede hoop, maar na een kwartier moesten zij mij toch echt komen melden dat ze niks zagen. Zijn mijn klieren spontaan opgelost? Bij deze klier hebben ze juiste kier niet gevonden. 😉 Hopelijk vinden ze morgen wel de juiste kleur.

Verlies je tumor, niet je humor

En als allerlaatste had ik een gesprek met de chirurg. Een super lieve en humoristische man. Hou ik van. Je moet toch ook kunnen lachen? Zeker in deze situatie. We hebben samen de operatie door genomen en bekeken wat ik nog moest doen. Samen kwamen we tot de conclusie dat wij er klaar voor zijn. Gelukkig maar, want een chirurg die er niet klaar voor is…..

Dag borsten tot nooit meer ziens

En morgen is het dan zover. Dan gaan mijn twee kanjers eraf. Einde van een tijdperk en een begin van een nieuwe “ik”. Ik ben er klaar voor en ik hoop mijn omgeving ook. Afgelopen week ben ik al verrast met heel veel lieve kaartjes, cadeautjes en bloemen. Het doet mij goed dat er zoveel mensen aan mij denken en met mij meeleven. Lieve allemaal, ik ben er klaar voor!