Botbiopsie. Wat stond mij te wachten?

De vrijdag voor mijn eerste chemo, werd ik opgenomen voor een botbiopsie. Ze wilden kijken of de plekken in mijn rug echt uit mijn borst afkomstig zijn. Wat stond mij te wachten?

Geen folder. Geen informatie

Gelukkig had ik nog gevraagd of ik mocht eten of drinken, want verder had ik geen informatie gekregen. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Wat ik mee moest nemen of hoe lang het zou duren. Alleen de tijd op een briefje vol met afspraken. Maar ik zou ik niet zijn als ik toch even zou opzoeken wat er mij te wachten stond.

Melden op de verpleegafdeling

Voor zo’n onderzoek wordt je opgenomen op de verpleegafdeling. Dus om 8 uur meldde ik mij bij de verpleegkundigen. Gelukkig bracht Daniël mij en mocht hij nog even blijven. Ik kreeg een mooi wit ziekenhuisbandje om en mocht in bed gaan liggen, waar alles werd gecheckt. En daarna moest ik wachten tot ze mij kwamen halen. Dat duurde iets langer dan verwacht, dus ging Daniël naar zijn werk en zette ik de tv aan. Wachtend op wat komen ging.

“Hij zegt niet zoveel”

Na een tijdje kwam een verpleegkundige mij halen en bracht mij met bed en al naar de afdeling radiologie. Dar werd ik door de laboranten klaar gemaakt. Alle onderzoeken zijn spannend, maar dit onderzoek vond ik misschien wel het ergste. Er gaat toch iemand je rug in. Langs allemaal belangrijke zenuwen. De dames waren lief en vertelden alles wat ze deden. Ze probeerden mij gerust te stellen, maar de zenuwen gierde door mijn lichaam. “De radioloog zegt niet zoveel. Stel vragen als je iets wil weten of als je pijn voelt” zeiden de dames. Dat stelde mij niet echt gerust.

Met een naald je rug in

Er werd eerst een CT scan gemaakt en toen kwam de radioloog. Hij stelde zich voor en ging aan de slag. Eerst werd ik op meerdere plekken verdoofd. Een irritant gevoel en al snel lagen mijn benen te trillen. Daarna ging hij met een dikke naald mijn rug in. Een weg zoekende naar mijn ruggenwervel. Zodra ik iets voelde moest ik het zeggen. Ik moest duidelijk aangeven of ik pijn had. De radioloog was heel voorzichtig en luisterde goed naar mij. Meerdere keren werd er een CT scan gemaakt om te kijken of hij goed zat. De tranen biggelde langs mijn wangen. Het deed pijn en ik was bang. Wat als hij verkeerd zat?

Trekken en duwen

Nadat de naald goed zat, deed hij de boor erin. Daarmee probeerde hij een stukje uit mijn ruggenwervel te halen. Ik voelde hem duwen. Mijn hele rug ging heen en weer. Mijn wervels schoven over elkaar heen. Wat deed dit pijn! Het stukje bot wilde niet loskomen. Na lang wrikken, duwen en trekken was het hem toch gelukt, Hij bedankte mij voor mijn hulp. Zonder deze samenwerking was het hem niet gelukt, vertelde hij. Hij vond mij dapper en een fijne patiënt. Fijn als iemand dat zegt, maar ik kon niet stoppen met huilen. De pijn wens ik niemand toe! Wat was dit verschrikkelijk. De angst dat hij iets zou raken en de pijn die het deed. Dit wilde ik nooit meer mee maken!

Bijkomen op de kamer

Ik werd schoongemaakt. Had ik dit van tevoren willen weten? Ik weet het niet, maar gelukkig was het over. Door de verpleegkundige werd ik opgehaald en teruggebracht naar mijn kamer. Ik moest namelijk nog een uur stil liggen vanwege de dingen die er in mijn rug waren gebeurd. Ondertussen kreeg ik lekker te eten en te drinken. Mijn tv zette ik op TLC. Heerlijk even iets kijken waar je niet bij na hoeft te denken. Het herstellen viel mee. Op de dag zelf kon ik moeilijk zitten, maar op zaterdag had ik al nergens last meer van. Nog een weekend even genieten. Even niks voordat ik zieker zou worden door de chemo’s.