Het nieuws dat je borstkanker hebt, is al behoorlijk wat, maar als je dan ook moet wachten of er misschien meer is. Ik kan je vertellen, dat is killing. Twee weken lang in het ongewisse leven is niet fijn. Zou er dan eindelijk goed nieuws zijn?
Wie stel ik op de hoogte en wie niet?
Na die donderdag hebben we onze ouders, broers en zussen gebeld. Het is heftig om te vertellen dat je een ziekte hebt die zo onzeker is. Niemand kan je vertellen of je het gaat overleven. Niemand weet hoe het verder gaat. En iedereen reageert hier anders op. Iedereen vindt het heftig om dit te horen. Ik kan je vertellen dat zulke telefoongesprekken zwaar zijn. Na twee dagen was ik kapot. Moe. klaar. Vooral omdat iedereen zijn emoties ook weer terug geeft. En dan moet je bepalen wie je belt en wie je het via een berichtje laat lezen. Mijn werk heb ik ook gelijk gebeld. Trinity overgedragen aan de overige staff leden en bij Showband ’75 gezegd dat ik voorlopig geen drummajor meer kon zijn. In één keer stond mijn leven op zijn kop. Één ding die mijn leven helemaal overhoop haalt.
Onderzoeken, scans en gesprekken
Die twee weken word je compleet geleefd. Onderzoek hier, punctie daar. En overal bid je dat ze niet nog meer vinden. Helaas kregen we, twee dagen na de Pet-scan, te horen dat er toch iets gevonden was in mijn ruggenwervel. Het eerste dat ik dacht was “Ik ga dood. Hoe moet het verder met mijn kinderen? En kan Isabel mij nog wel herinneren als ik straks dood ga?” Gelukkig haalde de case manager mij al heel snel uit die gedachte. Als er op één orgaan 3 of minder plekken zijn gevonden dan is het nog steeds te genezen. Door mijn tranen heen keek ik haar ongelovig aan. Zei ze dit nu echt? Wel moest het nog bewezen worden en kreeg ik een MRI. Als het hier ook op te zien was, dan zou ik een botpunctie in mijn ruggenwervel krijgen. Gelukkig kon de MRI de volgende dag al, een zaterdag, en zouden we snel de uitslag krijgen.
De huid van mijn borst
Over de huid van mijn borst maakten ze zich geen zorgen, Dat kwam vast door het vocht. Gelukkig besloten we om daar ook een biopt van te nemen. We wilden alles zeker weten. Geen verrassingen meer. Mijn huid was vuurrood en verdikt. Mijn tepel naar binnen getrokken en de tepelkloof leerachtig. Was dit het resultaat van alleen maar vocht? Van een tumor van 2,5 centimeter? We konden het bijna niet geloven.
Was de tumor en de lymfeklieren het enige? Of had ik toch echt uitzaaiingen in mijn rug? En die huid? Was het alleen vocht of zou er meer uit komen? Als ik toen wist wat mij nog te wachten stond.
Dat wachten en die onzekerheid is zo slopend en stersvol.Ik herken het zo. Elke dag is er een en een te veel die je moet “wachten”. Ik wil er niet te veel meer aan denken destijds.
Snap ik heel goed. Jij hebt ook een verschrikkelijke tijd meegemaakt.
Ja, die inzekerheid lijkt me enorm zwaar. Zullen ze nog meer vinden? Wat zullen ze vinden? Ga ik dood?
En zeker met kleine kinderen lijkt me dit zeer moeilijk.
Is de laatste chemo nu geweest, Joyce?
Nee, morgen is mijn laatste chemo en dan op weg naar de operatie.
Dat klopt en als ik dan verhalen lees van bijvoorbeeld jou dan moet ik even goed denken wat ik hoe schrijf. 🙂 Ik ben ondertussen weer 3 jaar verder, de scherpe randjes doen niet meer zoveel pijn. Ja er zijn moeilijke perodes maar er zijn veel meer leuke periodes.