De dag die ik nooit meer vergeet

Een bobbel boven mijn linkerborst die pijn ging doen na een fietstocht van twee uur. Ik besteedde er in eerste instantie geen aandacht aan, maar was die wel zo onschuldig?

Niet aan denken

In het begin besteedde ik er geen aandacht aan. Hoe groot was de kans dat dit kanker was? Maar nadat het toch wel pijn begon te doen, ging ik toch naar de dokter. Ook zij vond het meer op een ontsteking lijken, maar wilde toch een mammografie laten maken. Helaas gooide corona roeit in het eten, want nergens was het mogelijk om er eentje te laten maken.

Ontsteking?

Ik moest het maar even aankijken. Maar toen het echt pijn begon te doen en ik geen kleding meer kon verdragen, kreeg ik een antibiotica kuurtje. Helaas werkte dit niet en mocht ik met spoed een mammografie laten doen. Woensdag 22 april mocht ik er eindelijk heen. Het bleek geen ontsteking.

We sturen u door

Na mijn mammografie wilde ze toch nog een echo laten doen. Puur voor de zekerheid, zei de dame. De man die de echo maakte, keek bezorgd. Het duurde dan ook lang voordat hij wat zei. “Het ziet er niet goed uit. We sturen u door naar het ziekenhuis”. Het duurt even voordat je dit beseft, maar toen ik buiten stond kwamen de tranen. Heb ik dan echt borstkanker?

En door…..

Ik wilde niet wachten en heb het ziekenhuis zelf gebeld. Gelukkig kon ik de dag daarna gelijk komen. Maar één avond hoefde ik in spanning af te wachten. Ondertussen belde ik familie en vrienden, zodat ze alvast op de hoogte waren op wat misschien zou kunnen komen. Oppas werd geregeld en slapen deed ik bijna niet.

Het antwoord dat je niet wilde horen

Heel lief bedoeld, stelde vrienden en familie mij gerust. De kans was zo klein. Het kon bijna niet. Maar iets in mij zei al dat het foute boel was. In het ziekenhuis kwam ik eerst bij mijn case manager terecht. Zij is verpleegkundige specialist en bekeek mijn borst. “Ik ben bang dat dit toch wel kanker is. Ook voel ik wat verdikte lymfeklieren”. Om er zeker van te zijn werd ik doorgestuurd naar radiologie voor nog een mammografie en een echo.

Pijn en angst

Zo’n mammografie is geen pretje. Zeker niet als je weet wat er komen gaat. De tranen liepen langs mijn wangen. Het deed pijn en diep van binnen was ik dood ongelukkig. De vrouw die mijn echo deed was super lief, maar wat voelde ik mij bang. Ze zag een tumor van 2,5 centimeter en ook een paar klieren zagen er niet goed uit. Ze wilde een biopt nemen van mijn tumor en klier. Je wordt verdoofd, maar toch voelde ik pijn. Lichamelijke pijn en pijn in mijn hart. Steeds meer kwam het besef…. dit is waarschijnlijk kanker.

De woorden die je niet wil horen

De punctie van mijn klieren konden gelijk onderzocht worden. Terug bij de verpleegkundige kreeg ik boekjes en informatie. Gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten.

“Mevrouw, u heeft borstkanker.”

Woorden die je niet wil horen. Zeker niet als je twee jonge kinderen hebt. Mijn eerste gedachte: “Ik wil nog niet dood en wat moeten mijn kinderen zonder mij?” Angst en verdriet.

Het plan

Na die woorden kreeg ik het plan te horen. Er volgende nog een petscan om mijn hele lichaam te bekijken en een MRI van mijn borsten. Ze wilden er zeker van zijn dat ze alles hadden. Zoals het er nu naar uit zag, zou ik het hele pakket krijgen: chemo, operatie en bestraling, gevolgd door hormoontherapie. De kans op uitzaaiingen was klein. Twee weken lang ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Bleef het hierbij of kwam er nog meer?