Chemo doet gekke dingen met je lijf, maar wanneer tandenpoetsen aanvoelt alsof je de marathon aan het lopen bent dan is het tijd om even te bellen met het ziekenhuis.
Kadcyla nummer 2
Donderdag 5 juni kreeg ik kadcyla nummer 2. De woensdag daarvoor was mijn bloed goedgekeurd door de oncoloog dus kon ik door. Weer die stomme coldcap op en weer vier uur in het ziekenhuis. Ik merk dat ik er zelf wel een beetje klaar mee ben en er echt tegenaan aan het hikken ben, maar goed alles om die stomme kanker uit mijn lijf te krijgen.
Moe uit bed
De dagen daarna ga ik moe naar bed en sta ik moe op. Mijn spieren voel ik extra goed en het lijkt wel alsof ze extra gewicht bij zich dragen. De trap slof ik op en een dagje hangen is ontzettend lekker. Mijn hartslag is op de bank prima, maar zodra ik iets ga doen gaat hij enorm snel omhoog. Tandenpoetsen met een hartslag van 120 voelt als een marathon. Dat is toch niet normaal?
Hartslag bijhouden
De dagen kruipen voorbij en op maandag verdwijnt uiteindelijk het zware gevoel. Ik heb weer energie, kan naar de kermis en in de avond bowlen. Zou dit dan helemaal goed komen? Maar op dinsdag komt die marathon weer om de hoek zetten. Tandenpoetsen zorgt voor een hartslag van 120. Het inschenken van beker doe ik met een hartslag van 110. Is dit normaal?
Contact met het ziekenhuis
Dus bel ik weer het ziekenhuis. Het voelt alsof ik neurotisch ben, maar ik wil gewoon zeker weten of dit erbij hoort of niet. In de ochtend bel ik en aan het eind van de middag word ik teruggebeld. Volgende week donderdag ga ik naar cardioloog, dus tot die tijd moet ik hem in de gaten houden. Zodra ik pijn krijg op mijn borst, het benauwd krijg of een nog hogere hartslag dan moet ik gelijk bellen. Dus dat doen we dan maar.
Tandenpoetsen
Dus nu hoop ik dat vanavond mijn hartslag tijdens het tandenpoetsen lager is dan vanmorgen. Ik tik in ieder geval deze blog met een hartslag van 80 en heb met een hartslag van gemiddeld 90 voor de klas gestaan, dus dat is netjes toch? Wie weet valt het toch allemaal mee. Nu even genieten en dan 23 juni nummer 3. Ik kijk er niet naar uit.
Vroeg me vandaag af hoe het met je ging. Zag dat je vanochtend nog niet had gepost en hoopte dat het beter zou gaan. Wat een dappere strijd voer je zonder een keuze te hebben om te stoppen. Super veel respect voor hoe je toch de dingen blijft doen die je leuk vindt. Heel heel veel sterkte met de volgende kuur en ik hoop dat de kanker een enorme optater krijgt en voorgoed verdwijnt!
Dank je wel voor je lieve berichtje