Eind mei was het weer tijd voor Zometa nummer 9 en net het weekend ervoor voelde ik tijdens het omkleden een onaangenaam bobbeltje. Voor mijn gevoel een andere structuur, maar alle alarmbellen gingen af. Was het weer mis?
Een onaangenaam bobbeltje
Sinds ik nieuwe borsten heb, check ik ze regelmatig. Het is maar “buikvet”, maar toch voelt het anders. Ik check ze daarom liever. Zo ook het weekend voor mijn controle en Zometa infuus. Ik kan het niet goed omschrijven hoe het voelt, maar zodra je merkt dat er een bobbel is schrik je. Een onaangenaam bobbeltje die ook nog eens vervelend aanvoelde. Het zal toch niet….
Een hoofd vol ideeën
Mijn hoofd maakt dan overuren. Alle scenario’s spelen gaan mijn hoofd. Het zal toch niet weer terug zijn? Het maakt je letterlijk gek. Maar diep zuchten helpt en wetende dat je snel de verpleegkundige ziet. Maar toch. Het blijft in je hoofd spelen. Je hersenen doen op dat moment een gek spelletje met je. Het is mis. Nee, het is niks. Gelukkig had ik genoeg afleiding door het weekendje weg en kon ik terecht bij mijn oncologische verpleegkundige.
Voelen en oordelen
Er zijn van die artsen en verpleegkundigen die je zo goed aanvoelen dat ze precies doen wat jij nodig hebt op dat moment. Ik hoefde maar één zin te zeggen en zat al op de behandeltafel. “Ik ga gelijk kijken, want dit moet uit je hoofd. Een onaangenaam bobbeltje wil je niet hebben, dus ik ga je checken” Voor mijn gevoel heeft ze uren gevoeld, maar ze kon mij een positief antwoord geven. Dat bobbeltje is voor 99% zeker littekenweefsel. Maar met jou wil ik geen risico nemen. Ik stuur je door voor een echo.
Zometa infuus nummer 9
Met een iets geruster gevoel liep ik naar boven voor mijn infuus. Isabel had ik mee vanwege een studiedag. Gelukkig had zij niks door van mijn eerdere onzekere gevoel. “Mama, ik vind het hier altijd zo gezellig. Iedereen zwaait altijd zo lief!” En dat klopt. Iedereen die haar ziet moet wel naar haar zwaaien, want zij lacht en zwaait naar iedereen. Probeer dat maar te weerstaan. Daarbij komt nog dat ze ontzettend wordt verwen. Een ijsje hier, een chocomelk daar. Tja, probeer het dan maar eens niet leuk te vinden.
Een mooie stoel
Meestal zit ik op een gewone houten stoelen, maar dit keer mocht ik op hun heerlijke nieuwe stoelen zitten. Ik noem ze voor het gemak chemostoelen. Zo’n chemo stoel is echt heerlijk zacht met een fijne leuning voor je infuus arm. Prima om een tijdje op te zitten en foto’s te maken. Want dat doe je als blogger natuurlijk. 😉 De Zometa zat er snel in en voor we het wisten stonden Isabel en ik weer buiten.
Een echo van een onaangenaam bobbeltje
Ik heb die dagen daarna niet meer aan het bobbeltje gedacht tot op het moment van de echo. Alleen ging ik naar het ziekenhuis, want 99% geeft mij genoeg zekerheid. Met goede moed ging ik de kamer in en nam ik plaats op de behandeltafel. En toen, zonder enige aanleiding werd ik overspoelt door zoveel emotie. Alles van drie jaar geleden kwam terug. Ik lag namelijk in dezelfde kamer als tijdens de diagnose. Het gevoel van toen kwam terug en liep door mijn hele lijf. Al huilend lag ik in een stille kamer te wachten op wat komen zou…