Mijn grens, erover heen of op tijd stoppen?

Ik heb er soms een beetje moeite mee. Wat is mijn grens. Wat kan ik wel en wat kan ik niet? Maar misschien nog wel belangrijk: wat mag ik en wat mag ik niet? Ik ben niet het tiepje dat kan stilzitten. Anderen mijn werk laten doen vind ik al helemaal verschrikkelijk. Maar wat kan wel en wat mag absoluut nog niet?

Wat is mijn grens?

Na een DIEP flap operatie is het belangrijk om rustig aan te doen. Je wil niks forceren. Mijn buik is aan de voorkant helemaal open geweest en ik heb een litteken van heup tot heup. Daarnaast ben ik op borsthoogte ook open geweest. Genoeg littekens die problemen kunnen geven. Maar wat is mijn grens? Na mijn operatie voelde ik mij zo goed dat ik al snel zelfstandig was. Ik verbaasde iedereen, maar ging ik te snel?

Een open wond

Elke dag zocht ik een beetje mijn grens op. Ik hield mij aan de regels uit het boekje, maar keek wel wat ik al kon. Mijn herstel ging zoveel beter dan iedereen had verwacht. Na tien dagen mocht ik dan ook rechtop lopen. Heerlijk! Maar 9 dagen later was er een gat dat maar niet dicht ging en bleef bloeden. Een afspraak was zo gemaakt. Ik kreeg betadine gaasje mee en moest het bedekken. Daarnaast kreeg ik het advies om het rustig aan te doen.

Drie dagen lang stil zitten

Dus deed ik wat er van mij werd gevraagd. Ik zat stil, liet mijn kinderen voor mij lopen en deed niks. Helaas ging het gat niet dicht. Het werd zelfs groter! Hoe kon dat nou? Bewaak ik mijn grens, hou ik mij aan de afspraken en dan dit! Op vrijdag belde ik met het ziekenhuis om te vragen of ik nog wel voor de Marchingband mocht staan. Gelukkig kreeg ik groen licht voor 1 nummer. Met de grens dat ik niet boven mijn schouders mocht zwaaien en daarna weer ging zitten. Die zaterdag deed ik zo min mogelijk en zondag was ik klaar voor mijn laatste dag als drummajor.

Commando’s geven en lief lachen

Met de belofte dat ik echt niks ging tillen en mijn grens zou bewaken stond ik zondag weer in de sporthal. Ouders en staff waren al bezig met het decor en ik kon rustig zitten. Af en toe stuurde ik iemand naar de make up of voor hun haar. In de sporthal zelf riep ik wat mensen moesten doen. De cadets waren in goede handen bij Mijke en Melody deed het top met Trinity RA. Kim was de overall, dus ik kon alles los laten. Heerlijk! Alles stond klaar, dus kreeg ik de microfoon in handen om de try out van Trinity te presenteren.

Mijn laatste moment

Het was fijn om weer onder de mensen te zijn. De tribune zat vol en op de vloer was het één groot feest. Tussen het presenteren door kon ik lekker zitten op de stoel. Na Trinity was het tijd voor de Marchingband van Showband ’75. Door een te laag ledenaantal moeten zij helaas stoppen. Ik mocht het eerste nummer dirigeren. Gelijk ook het laatste voor mij. Ik heb genoten van het moment, genoten van de band en het applaus van het publiek. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit nog hebben kunnen doen. Een kleine maand na mijn operatie. Ik had namelijk nooit verwacht dat ik dit al zou kunnen doen. Maar met veel zitten en niet te uitbundig dirigeren is het mij gelukt!

Genoten van de dag

Ik heb mijn grens goed bewaakt die dag. Misschien nog wel beter dan al die dagen daarvoor. Dankbaar dat ik hier toch nog bij kon zijn, heb ik genoten van de dag. Elf jaar lang heb ik voor de Marchingband mogen staan. Het was een unieke, geweldige ervaring. Waarschijnlijk de laatste keer dat ik heb gedirigeerd.

Terug naar het ziekenhuis

Helaas was het gat maandag nog niet dicht, dus besloot ik weer een afspraak te maken met de plastic chirurgie. Na een blik van de verpleegkundige werd toch even de plastic chirurg erbij gehaald. “Oww dit zie ik vaker. De rest ziet er buitengewoon goed uit, dus we gaan dit aanstippen en dan verwacht ik dat het dicht gaat.” Ik kreeg een ander zalfje, andere pleisters en een grote knipoog mee. “Ga niet over je grens. Doe rustig aan, maar blijf vooral zo lekker bewegen.” Met die woorden verliet ik het ziekenhuis.

Kleiner en kleiner

Vijf dagen later is het wondje steeds kleiner geworden. Elke dag verschoon ik de wond. Ik spoel hem schoon, dep hem droog met een gaasje en smeer hem in met de zalf. Daarna doe ik er een pleister op en mijn buikband weer aan. Ik verzorg de rest van mijn littekens, doe mijn drukBH aan en trek de rest aan. Klaar voor een nieuwe dag waarin ik weer kan kijken wat mijn grens is.

Mijn grens opzoeken

Dus voor alle ladies die dit ook gaan doormaken. Schrik niet van een open wond, hou contact met het ziekenhuis en blijf positief. Doe rustig aan maar blijf wel bewegen. Kijk goed wat kan en wat je mag. Iedereens grens is anders. Het is geen competitie, dus je moet niks. Hou jezelf in de gaten. Het komt goed. Vaak ben je sterker dan je denkt. Succes! Ook jij kan dit.