Tijdens de feestdagen mocht ik eindelijk weer rechtop lopen en alles leek voorspoedig te gaan. Beter dan iedereen had verwacht. Maar dan is daar die tegenvaller en word ik wakker met een doorbloede buikband. Wat is er aan de hand?
Feestdagen zonder tegenvaller
Tijdens kerst doe ik lekker rustig aan. Het is heerlijk om eerste kerstdag nergens heen te hoeven en film te kijken op de bank. Cadeautjes, lekker eten en natuurlijk “Home alone”. Met mij gaat het zo goed dat we allebei onze ouders uitnodigen voor tweede kerstdag. Lekker bij ons thuis zodat ik nergens heen hoef. Dit gaat goed, toch?
Bloed op de buikband
De dagen na kerst is Daniël ook nog vrij en vermaken we ons prima. Ik moet zes weken lang een buikband dragen en die schuurt soms best. Af en toe moet ik even zoeken naar de juiste houding. Elke ochtend doe ik hem af om mijn wonden te verzorgen en de littekens in te smeren. Dat is zo’n verademing. Even die buikband af. Op oudjaarsdag zie ik dat mijn buikband wat rood is. Wanneer ik goed kijk zie ik dat mijn wond is gaan bloeden. Ik besteed er niet veel aandacht aan, maar doe er wel een gaasje overheen.
Oud en nieuw met lekkere hapjes
Tijdens oud en nieuw voel ik mijn wond een beetje schuren, maar ik besteed er geen aandacht aan. We genieten die avondje van lekkere hapjes, de masked singer en vuurwerk. Omdat we op de vierde etage wonen hebben we een mooi uitzicht. De kinderen genieten en wij ook. Gaan we dit nieuwe jaar dan goed beginnen?
Een openstaande wond
Met nieuwjaarsdag voel ik mij zo goed dat we juist naar beide ouders toe gaan. Heerlijk om er even uit te gaan en in een andere omgeving te zitten. Op de bank of in een goede stoel zitten gaat goed, dus dat kan ik nu prima proberen. ‘s Avonds merk ik dat het plekje onderaan mijn buik wat pijn gaat doen. Ik vraag twee lotjes om advies en hou het goed in de gaten. Op maandagochtend maak ik een foto en zie ik dat de wond nu echt open staat en flink bloed. Hé, dit was niet de bedoeling!
Toch nog een tegenvaller
In de avond wissel ik mijn gaasje en zie ik dat de huid eromheen ook rood begint te worden. Het gaasje zelf zit vol smurrie en bloed. Ik besluit een foto te nemen en die op te sturen naar de plastic chirurg. Dinsdag om 8 uur in de ochtend krijg ik een berichtje dat ik een afspraak moet maken. Ze willen toch even de wond zelf zien. Gelukkig kan ik die middag er al terecht. Ik bel mijn taxi, lees mijn moeder, en vertrek naar het ziekenhuis.
“Doe het echt rustig aan!”
De verpleegkundige beoordeelt mijn wond. Ze begrijpt mijn zorgen en maakt de wond schoon. Bloed is goed geeft ze aan. Smurrie niet. Waarschijnlijk doe je teveel en is het gaan irriteren. “Je moet het echt rustig aan doen! Doordat je je zo goed voelt ga je sneller iets doen en dat is niet heel handig.” Ik krijg betadine gaasjes mee die ik elke dag moet verwisselen. Volgende week moet ik terug komen en in de tussentijd de wond goed in de gaten houden. Rustig aan doen. Dat is iets wat ik echt heel moeilijk vindt. Wat een tegenvaller.
Afscheidsconcert Showband ’75
Aankomende zondag is de try out van Trinity en het laatste optreden van de Marchingband. Door het teruglopende ledenaantal hebben zij besloten te stoppen. Trinity laat die middag hun shows zien waarmee ze naar de wedstrijden gaan. Ikzelf ben elf jaar lang de drummajor geweest van de Marchingband en heb besloten om nog één keer een nummer te dirigeren. Ik beloof jullie allemaal rustig aan te doen, maar dit wil ik nog heel graag. Het is de laatste keer dat ik drummajor ben en ik ben blij dat ik er bij kan zijn. Kom je ook kijken? Zondag 8 januari om 16.00 in sporthal de fluit te Leidschendam. De toegang is gratis!