De komende dagen zal ik mijn verhaal vertellen over een operatie die 9,5 uur duurde en de chaos die daarop volgde. Met mijn lucky tijger sokken vertrok ik op dinsdag 13 december naar het ziekenhuis. D-day, de dag waarvan ik wist dat zou komen.
D-day
De kinderen had ik maandag al bij mijn ouders gebracht en de avond voor D-day hebben Daniël en ik het ervan genomen. Heerlijk gegeten bij ons favoriete restaurant La Cubanita. Even nog samen, kijkend naar wat ging komen. Mijn koffer stond klaar en mijn lijf was afgetekend. Klaar om voor altijd te veranderen.
Tijger sokken aan
Om kwart over 6 ging onze wekker. Met een gek gevoel in mijn buik kleedde ik mij aan en voor ik het wist zaten we in de auto op weg naar het ziekenhuis. Een rit van nog geen 10 minuten. Bij de opname lounge zaten al behoorlijk wat mensen en om half 8 werd ik geroepen om mij klaar te maken voor één van de grootste operaties van mijn leven.
Een opname vol chaos
Het viel mij op dat ze het niet over het bloed prikken had. Iets dat mij op het hart werd gedrukt nog wel te doen. Ze waren net over op een nieuw systeem. Toen ze mijn contactgegevens checkte kwamen we erachter dat het mijn zoon Isabel (?) was met mijn telefoonnummer. Uhh? Hoe dan? En ook over het bloedprikken stond niks. Na wat overleg kon ik toch bloed laten prikken en werden mijn steunkousen gehaald. Volgens de verpleegkundige om mijn benen warm te houden, maar deze kousen waren toch echt bedoeld tegen trombose.
“U moet opschieten!”
Na het bloedprikken vertelde ze mij ook nog dat ik moest opschieten. Om 8 uur werd ik namelijk op de O.K. verwacht. Ik keek haar aan en zei zo rustig mogelijk dat ik het een chaos vond. En dat net voor een gehele dag durende operatie. Ik kleedde mij aan, knuffelde nog één keer met Daniël en ging in mijn bed liggen. Let’s go!
“Mevrouw was laat”
Dat was het eerste zinnetje uit haar mond tegen het personeel daar. Ik wilde iets zeggen, maar slikte het in. Zij hadden hun boeltje niet op orde! Ik was er op de afgesproken tijd. Gelukkig was er Kim. Wat een heerlijke vrouw was dat. Ik heb zo met haar gelachen terwijl zij mij aansloot op het infuus, mijn aderen pijndigde en allemaal stekkertjes op mij vastplakte. Mag ik haar bij al mijn operaties?
D-day of D-time?
Het geweldige team stond mij al op te wachten en met een grote lach vertelden allebei mijn plastic chirurgen dat ik in goede handen was. De anesthesist begon over een eiland waar je met varkentjes kan zwemmen. Langzaam gingen mijn ogen dicht. Het was D-day of moet ik zeggen D-time?
Ik ben benieuwd naar je hele verhaal. Dat chaotische gedoe bij de opname lounch komt mij ook heel bekend voor..