Mijn 7de zometa infuus verliep niet geheel vlekkeloos.

Afgelopen maandag was het weer tijd voor de drie maandelijkse check up en mijn 7de zometa infuus. Een eitje zou je zeggen, maar helaas verliep het deze keer toch wat anders dan ik had verwacht.

Mijn 7de zometa infuus

Het verbaast mij dat ik alweer nummer 7 in mijn lijf heb zitten. De tijd gaat echt enorm snel. Elke drie maanden worden mijn bloedwaardes gecheckt, wordt mijn lijf bekeken en krijg ik mijn zometa infuus. DIe krijg ik vier keer per jaar en gister was dus mijn 7de zometa infuus.

“Je bloedwaardes zijn precies zoals jij eruit ziet!”

Mijn verpleegkundige specialist loopt nooit uit. Een vriendelijke vrouw die echt naar je luistert. “Hoe gaat het met je?”, vraagt ze mij. Ik vertel dat ik alles weet doe en mij eigenlijk niet moe vol. Ze begint te lachen en zegt, “Je bloedwaardes zijn precies zoals jij eruit ziet. Hartstikke goed!. Veel kankerpatiënten hebben moeite om hun oude leven weer op te pakken en zijn erg moe. Ik heb het geluk dat ik mij dus hartstikke goed voel.

Een echo voor de zekerheid

Daarna is het tijd voor de controles. Mijn klieren en littekens worden gecheckt. Volgens Margreet voelt het allemaal erg goed en ziet het er netjes uit. Ik geef aan af en toe steken te voelen op de plek waar de tumor zat. Ze voelt en geeft aan dat dit waarschijnlijk komt doordat daar net even wat meer is weggehaald en die spier wat irritatie kan geven als ik teveel doe. Ze gaat een echo inplannen. Gewoon om ons allebei rust te geven.

Tijd voor mijn 7de zometa infuus

Tevreden loop ik naar de tweede etages waar ik vrolijk word begroet. Ik mag naar kamer 32 gaan, terwijl zij mij aanmelden. Ik ga zitten en wacht rustig af. Zo gaat er een kwartier voorbij. Na 20 minuten kijk ik rond, maar de gangen lijken leeg. Pas na een half uur kom ik iemand tegen. De balie was vergeten door te geven dat ik er was. Daar zit ik dan met mijn goede gedrag. Pas na 45 minuten gaan ze beginnen.

“Zit hij goed?”

Zoals altijd gaat het prikken moeizaam. Daar zie ik elke keer wel tegen op. Mijn handen zijn vaak niet bruikbaar en het prikken in de holte van mijn elleboog gaat niet altijd even goed. Ik zie haar twijfelen en kijken. “Hij geeft wel bloed terug, maar loopt een beetje stroef.” Toch gaan we het proberen en ze zet mijn infuus aan. Ondertussen haalt ze thee en een plak ontbijtkoek. “Waar is de cake gebleven?”

Dit gaat niet goed!

Het inlopen doet pijn en uiteindelijk zie ik een bult komen op mijn “spierbal”. Dit kan toch niet goed zijn? Ik wacht nog even af, maar als het hard wordt en nog pijner gaat doen, loop ik met paal en al naar de gang. “Volgens mij gaat dit niet goed.”. Ze komt snel aangelopen, zet het infuus uit en checkt mijn arm. “Nee, dit infuus zat inderdaad niet goed. Ik maak een infuus aan in je andere arm!”.

Mijn 7de zometa infuus

“Dit voelt beter.”, zegt de verpleegkundige terwijl ze hem weer aan zit. Ik ben aangekoppeld en eindelijk, anderhalf uur later, kan de zometa mijn lijf in. Ik geniet van mijn thee en mijn ontbijtkoek met boter. Even een momentje voor mezelf. Voor ik het weet gaat hij piepen en kunnen ze na spoelen. Toen minuten later word ik afgekoppeld en met een verbandje om allebei de armen loop ik het ziekenhuis uit.

Moe en pijn

En nu voel ik mij alsof ik de hele nacht heb door gefeest. Alleen is er geen feest geweest. Ik ben moe, terwijl ik net pas wakker ben. Mijn rechterarm, waar hij verkeerd zat, doet pijn bij bewegen en aanraking. Het buiten zetten van de vuilniszak kost mega veel energie. En dan bedenk ik mij… het infuus is weer te snel ingebracht. Door alles ben ik vergeten te vragen om het in een half uur in te laten lopen. Gelukkig heb ik over drie maanden weer een kans. Dan vraag ik om een half uur! Slaap lekker, ik ga mijn bed maar weer in.