Een jaar na de diagnose borstkanker. Dingen die je graag wil weten.

Aankomende vrijdag is het een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Er is daarna een hoop veranderd. Ook zijn er dingen die je misschien graag zou willen weten. Ik geef je antwoord op vragen die je graag zou willen stellen, maar niet durft.

Een jaar geleden

Vrijdag 23 april is het een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had. Wat is er in dat jaar een hoop gebeurd. Vorig jaar rond deze tijd voelde ik aan alles dat het mis was, maar moest ik wachten op de mammografie en de uiteindelijke uitslag. Die uitslag veranderde mijn leven. Mijn kijk naar het leven en mijn kijk op mensen. Niks was meer hetzelfde. Ik voel nu nog wat ik in die weken voelde. Wat ik op die dag voelde. Vrijdag is die dag. De dag die alles veranderde.

Gekke vragen bestaan niet

Ik merk dat mensen toch nog wel wat vragen hebben, maar ze niet durven te stellen. Vragen over mijn angst, mijn gevoel en nog veel meer. Daarom een stukje met dingen die je graag wil weten, maar misschien niet durft te stellen.

Ben je bang dat het terug komt?

Ja, dat ben ik. Ik ben zeker bang dat het terug komt, maar laat die angst niet mijn leven beheersen. Waar ik normaal denk bij pijn, dat gaat wel over, ben ik nu alert. Ik onthou het en kijk of ik 2 dagen later nog die pijn voel. Elke dag denk ik eraan. Komt het terug? En als het terug komt, ben ik dan nog te genezen. Die angst moet slijten. Ik geef het de tijd.

Ben je nog dagelijks bezig met kanker?

Ja, ook dat ben ik. Loslaten gaat niet. Ik slik immers nog steeds medicijnen en krijg binnenkort weer het Zometa infuus. En ook mijn korte haren herinneren mij eraan dat ik kanker heb gehad. En ook mijn werk. Ik werk bijna weer 100%, maar die brief die ik vandaag kreeg zorgde ervoor dat ik er weer aan dacht. Een brief om te melden dat ik een jaar ziek ben. En om te melden dat ze mij vanaf 23 april gaan korten in mijn salaris over alle uren die ik nog niet werk. Ik ben dagelijks nog bezig met kanker omdat het nog steeds mijn leven beheerst.

Wat vind je het moeilijkste? Het verlies van je haren of borsten?

Ik mis mijn lange haar ontzettend. Het is niet wie ik ben en ik mis het meer dan ooit. Sinds vorige week heb ik mooie protheses gekregen en daardoor heb ik weer twee mooie borsten. Mijn haar kan ik niet langer trekken. Extensions staan nog niet mooi, denk ik. Ook weet ik niet zo goed wat ik met dit korte haar aan moet, dus heb je tips! Let me know. En ik weet dat het weer aangroeit, maar toch.

Krijg je ooit nog nieuwe borsten?

Yes! Vrijdag krijg ik een CT-scan om te kijken of de aderen in mijn buik geschikt zijn. Donderdag 29 april krijg ik te horen of ze van mijn buikvet twee mooie nieuwe borsten kunnen maken! Dan ben ik in één keer van mijn buikvet af en heb ik twee borsten. Dit is wel een traject van twee jaar. En na die operatie heb ik weer een revalidatie van 6 weken minimaal, maar dat heb ik ervoor over!

Hebben jouw kinderen angsten over gehouden aan jouw ziekte?

Nee, ze doen het allebei echt super. Ze zijn ook erg open in hoe ze zich voelen en wat ze denken. Tijdens de behandelingen zijn we overal open over geweest. Dit heeft, denk ik, geholpen. Ze kunnen er goed over praten en kijken er op een fijne manier naar terug. Uitjes met alleen papa en één van de kinderen. Een mama die je elke dag uit school kon halen. Ik ben erg blij dat het zo voor ze is gegaan.

Ga vrijdag vieren dat het een jaar geleden is?

Ja! Al is het in een kleinere vorm dan ik had gehoopt. Wie had verwacht dat ik een jaar later al bijna volledig weer aan het werk zou zijn en dat ik Trinity les zou geven? Ik niet. En ik ben ook ontzettend blij en dankbaar dat er niks meer in mijn lijf is te zien! Zeker als ik lees hoe bad ass mijn tumor was. Dat ding had gewoon al bloedbanen gemaakt. Ik zat echt op het randje, maar het is toch gelukt. Vrijdag wil ik dat vieren. Vier je het met mij mee? Ik proost op iedereen en het leven! Dat ik nooit meer zo’n jaar hoef mee te maken!

Wil jij nog dingen van mij weten? Schrijf het dan in de reactie. Ik geef je graag antwoord! Wie weet schrijf ik er wel een blog over.