Sinds kort weet ik hoe een oude vrouw zich voelt. Ik heb pijn wanneer ik op moet staan. Overal pijn. Soms veel pijn en soms iets minder pijn.
Ik herken mijn lijf niet meer
Sinds de zometa doet mijn lijf pijn. Ik dacht eerst dat het naweeën waren van de “zometa-griep” maar het gaat niet weg. Ik heb pijn bij het opstaan. Zodra ik mijn bed uit moet of van de bank komt voelt mijn lijf stijf aan. Het doet pijn. En die pijn herken ik niet. Mijn lijf deed geen pijn bij het staan nadat ik had gezeten. Ik heb het lijf van een oude vrouw.
Continu spierpijn
Het ergste vind ik misschien wel die spierpijn. Vooral mijn bovenbenen doen pijn. Vorige week was het zo erg dat ik midden in de nacht op zoek ging naar een paracetamol. En je weet…. ik ben niet kleinzerig. Ondertussen heb ik al zoveel pijn moeten doormaken. Naast de spierpijn doen mijn gewrichten ook pijn wanneer ik op sta. Daarbij maakt het wel uit hoe ik heb gezeten en hoe lang. Heb ik een uur in dezelfde houding gezeten dan kom ik niet normaal die bank uit. Ik strompel een soort van voordat ik weer normaal kan bewegen. Alsof je een hele oude vrouw uit een stoel zit komen.
Het lijf van een oude vrouw in een jong lijf
Maar mijn lijf is helemaal niet oud! En wanneer ik eenmaal beweeg heb ik bijna geen pijn meer. Ik lijk een beetje op een stoomlocomotief die op gang moet komen. Maar zodra ik op “stoom” ben kan ik alles. Afgelopen zaterdag les gegeven aan Trinity. Zolang ik in beweging ben is er niks aan de hand en voelt mijn lijf als vanouds. Maar zodra ik te lang stil sta gaat het zeuren. Dan voelt het weer als een lijf van een oude vrouw. Mijn onderrug gaat zeuren en mijn benen doen pijn. Hopelijk is er een oplossing. Zo niet, dan verzin ik wel een manier om er mee te leren leven. Er is vast wel iets.